نيست، [1] چه رسد به افشاى اسرار نظام؛ زيرا مفسده ناشى از افشاى اسرار شخصى بسيار محدود است؛ در حالى كه دامنه مفسده ناشى از افشاى اسرار نظام بسيار فراوان است؛ از اين رو، به طريق اولى جايز نيست.

2- افشاى اسرار مؤمن نزد ديگران جايز نيست، [2] چه رسد به افشاى اسرار نظام.

مفسده ناشى از افشاى اسرار مؤمن تنها متوجه شخص او است؛ در حالى كه مفسده افشاى اسرار نظام متوجه جميع مؤمنين مى‌گردد. از اين رو، به طريق اولى جايز نخواهد بود. در اين باره مى‌خوانيم:

«لاشك فى حرمة افشاء الاسرار، سيّما اذا كانت اسرار الدولة الاسلاميّة، حيث ان ذلك يفرّ بمصالح المسلمين ودولتهم وكيانهم». [3]

3- صاحب جواهر در مقايسه فرار از جنگ، كه از گناهان كبيره شمرده مى‌شود، با افشاى اسرار مسلمين نزد كفار كه منجر به قتل و اسارت و غارت ايشان مى‌شود، گناه و مفسده دومى را بسيار بيشتر مى‌داند. [4]

آيت‌اللَّه شهيد دستغيب در اين باره مى‌فرمايد:

جايى كه فرار كردن از ميدان جنگ گناه كبيره است با اينكه ضررش براى اسلام و مسلمين احتمالى است، چگونه است جاسوسى كردن براى كفار كه ضرر آن براى مسلمانان قطعى است. بنابراين گناه آن از فرار از جنگ بزرگ‌تر است. [5]

[1] . مقام معظم رهبرى در پاسخ به استفتائى در همين باره مى‌فرمايد: «كشف و بيان امور خصوصى و شخصى‌در برابر ديگران اگر به نحوى مربوط به افراد ديگر هم باشد و يا موجب ترتب مفسده شود جايز نيست.» (رساله اجوبة الاستفتائات، ج 2، س 308)

[2] . فلا اشكال من حيث النقل والعقل فى حرمة اذاعة ما يوجب معانة المؤمن وسقوطه عن اعين الناس فى‌الجمله. (منهاج الفقاهة، سيد صادق روحانى، ج 2، ص 23).

محقق اردبيلى در مجمع الفائدة والبرهان، ج 12، ص 349، اذاعه و افشاى سر مؤمن را يكى از محرماتى مى‌داند كه سبب سقوط عدالت مى‌گردد

[3] . النفى والتغريب، شيخ نجم الدين طبسى، ص 341

[4] . جواهر الكلام، ج 13، ص 321-322

[5] . گناهان كبيره، ج 2، ص 365