ب- روايات:

1- پيامبر 6: خوشا به حال بنده گمنامى كه خدا او را بشناسد و مردم نشناسندش.

اينان ... نه سخن‌پراكن و پخش كننده اسرارند و نه نافرهيخته و رياكار. [1]

2- امام على 7: الصمت حكم، والسكوت سلامة، والكتمان طرف من السعادة. [2]

خاموشى حكمت است و سكوت مايه سلامت و رازدارى گوشه‌اى از خوشبختى.

3- ليس كل مكتوم يسوغ اظهاره لك، ولاكل معلوم يجوز ان تعلّمه غيرك. [3]

هر چيزى كه از تو مخفى داشته مى‌شود، اجازه ندارى آن را اظهار كنى و نيز هر چيزى كه مى‌دانى نبايد ديگران را از آن آگاه كنى.

4- ما كنت كاتمه عدوّك من سر، فلاتطلعنّ عليه صديقك. [4]

آنچه را از اسرار در اختيار تو است و آن را از دشمنت مخفى مى‌كنى، همان طور نيز از دوستانت مخفى بدار.

5- امام سجاد 7: به خدا سوگند كه حاضرم به جبران دو خصلت شيعيانمان مقدارى از گوشت بازوى خود را فديه دهم: شتابزدگى و راز نگهدار نبودن.

6- امام صادق 7: كتمان سرّنا جهاد فى سبيل اللَّه. [5]

پوشيده نگه داشتن اسرار ما، جهاد در راه خدا است.

7- ما قتلنا من اذاع حديثنا قتل خطأولكن قتلنا قتل عمد. [6]

كسى كه سخن ما را فاش كند، ما را به خطا نكشته بلكه به عمد كشته است.

ج- نظر فقها:

1- افشاى اسرار شخصى و خصوصى خود نزد ديگران در صورت ترتب مفسده جايز

[1] . ميزان الحكمة، ج 11، حديث 17363

[2] . همان، حديث 17353

[3] . شرح ابن ابى الحديد، ج 20، ص 336. حكمت 859

[4] . همان، حكمت 41

[5] . ميزان الحكمة، ج 11، حديث 17350

[6] . همان، حديث 17355