ج- نظر فقها:

1- علامه‌حلى مى‌فرمايد: «ولا يقتل رسول الكافر» [1]

يعنى فرستاده دشمن كافر را نبايد كشت.

2- صاحب جواهر پس از نقل روايتى كه حاكى از سيره نبوى در نكشتن فرستاده دشمن است مى‌فرمايد:

«از اين روايت، در امان بودن فرستاده دشمن استفاده مى‌شود و اين چيزى است كه مصلحت و سياست آن را اقتضا مى‌كند؛ زيرا مسلمانان نيز ممكن است در مواقع ضرورى اقدام به فرستادن نماينده به سوى دشمن بنمايند. [2]

3- پرهيز از تعرض به فرستاده دشمن از يك سو، از قوانين و مقرراتى است كه به تصريح آيين نامه انضباطى [3] منطبق با قرار داد «ژنو» است و اجراى آن مورد تصويب قانونگذار قرار گرفته است، و از سوى ديگر، احترام، اجرا و پايبندى به قرار دادهاى بين‌المللى مصوب نظير قرار داد «ژنو» از امورى است كه رعايت آن لازم و ضرورى مى‌باشد. از اين رو، پرهيز از تعرض به فرستاده دشمن نيز لازم وضرورى است.

در اين ميان، آنچه نياز به بحث و بررسى دارد، لزوم رعايت و پايبندى به قراردادهاى بين‌المللى است كه به آن اشاره مى‌گردد.

لزوم رعايت و پايبندى به قراردادهاى بين المللى‌

قرار داد بين المللى، عقدى (است) كه اطراف آن دو يا چند دولت باشند.

در زبان فارسى، به جاى قرار داد بين المللى، عهود بين المللى و معاهدات بين المللى نيز به كار مى‌رود و به طور اختصار، معاهدات گفته مى‌شود. [4]

ضرورت رعايت و پايبندى به قرار دادهاى بين المللى، در فقه و منابع دينى ما مورد تأكيد و تأييد فراوان قرار گرفته است كه به نمونه‌هايى از آن اشاره مى‌گردد:

[1] . تذكرة الفقهاء (ط. ج) ج 9، ص 68.

[2] . جواهر الكلام، ج 21، ص 77.

[3] . ابتداى فصل هشتم

[4] . ترمينولوژى حقوق، ذيل قرار داد بين المللى