مسلمانان از هنگامى كه اين سخن را شنيدند گاه غذاى خود را به اسير مى‌دادند و او را بر خويشتن مقدم مى‌شمردند. [1]

2- امام على 7 مى‌فرمايد:

اطعام الاسير و الاحسان اليه حق واجب و ان قتلته من الغد.

غذا دادن به اسير و نيكى به او، حق واجبى است هر چند بنا باشد كه فردا او را اعدام كنى. [2]

3- امام صادق 7 نيز در اين باره مى‌فرمايد:

اطعام الاسير حق على من اسره، و ان كان يراد من الغد قتله، فانه ينبغى ان يطعم و سيقى و يرفق به كافراً كان او غيره. [3]

غذا دادن به اسير حقى به گردن اسير گيرنده او است هر چند بنا باشد كه فردا او اعدام شود. پس شايسته است كه به اسير غذا و آب داده شود و با او مهربانى گردد خواه كافر باشد يا غير كافر.

4- امام سجاد 7 مى‌فرمايد:

اذا اخذت اسيراً فعجز عن المشى و ليس معك محمل فارسله و لا تقتله فانك لا تدرى ما حكم الامام فيه. [4]

هنگامى كه اسيرى گرفتى و او را با خود مى‌آورى، اگر از راه رفتن ناتوان شود و مركبى براى حمل او ندارى او را رها كن و به قتل مرسان؛ چرا كه نمى‌دانى هنگامى كه او را نزد امام آوردى، چه حكمى درباره او خواهد كرد.

ج- سيره:

1- در حالات پيشوايان اسلام در تاريخ آمده است كه آنها از همان غذايى كه خود مى‌خوردند، به اسيران مى‌دادند. [5]

[1] . تفسير نمونه، ج 25، ص 354 به نقل از كامل ابن اثير، ج 2، 131.

[2] . وسائل الشيعه، ج 11، ص 69

[3] . همان، ص 68.

[4] . فروع كافى، ج 5، ص 35.

[5] . تفسير نمونه، ج 21، ص 412