4- احاديث وارد شده در بيان آثار و بركات وجود نيروهاى مسلح؛ از جمله:

امام على 7- للاشتر لّما ولّاه مصر: فالجنود باذن اللَّه حصون الرعيّة، وزين الولاة، وعزّ الدّين، وسبل الامن، وليس تقوم الرعيّة الّا بهم. [1]

سپاهيان، به اذن خدا، دژهاى مردمند و زيور واليان و مايه توانمندى و ارجمندى دين و وسيله امنيت. مردم جز با بودن سپاهيان پايدار نمى‌مانند.

چنانكه پيدا است، حضرت در اين نامه، آثار و بركات وجود نيروهاى مسلح را، كه در واقع هدف و مأموريت آنان را نيز ترسيم مى‌نمايد، در سنگربانى و حفاظت از مردم، زينت و شكوهمندى رهبر، حفاظت و پيشبرد مكتب و امنيت كشور مى‌داند.

پيامبر 6: الخير كله فى السيف وتحت ظل السيف ولا يقيم الناس (الدين) الّا سيف. [2]

همه خير و بركات در شمشير و در زير سايه آن است و مردم (و دين) را جز شمشير، برپا و استوار نمى‌دارد.

3- تاريخ اسلام:

مرورى بر تاريخ اسلام بيانگر اين است كه حكومتهاى مسلمانان- چه آنها كه بر حق بودند و چه آنها كه بر باطل- ضرورت و اهميت وجود نيروهاى مسلح را حسّ كرده و آن را تا جايى كه ممكن بوده، تشكيل داده‌اند.

از اشارات و تصريحات مورخان استفاده مى‌شود كه تا زمان خليفه دوم، در ميان مسلمانان، سپاه منظمى كه جنبه ارتش داشته و به عنوان نظامى، آماده دفاع و ايجاد امنيت و جهاد باشد، وجود نداشته است؛ بلكه همه مسلمين مردمانى سپاهى و جنگجو و مبارز بوده‌اند كه در مواقع لزوم براى جهاد و يا دفاع با فرمان پيشواى اسلامى آماده مى‌شده و پس از پايان آن به كارهاى معمولى خود مى‌پرداخته‌اند.

در زمان خليفه دوم، گروهى به عنوان نظامى و سپاهى شناخته شدند و دفتر خاص و

[1]. نهج البلاغه، نامه 53.

[2]. بحارالانوار، ج 97، ص 9.