1- پيامبر 6: ان اللَّه إذا اراد ان يهلك عبداً نزع منه الحياء، فاذا نزع منه الحياء لم تَلقَه الّا مُقيتاً مُمقِتا. [1]

هر گاه خداوند هلاكت بنده‌اى را بخواهد، حياى را از او مى‌گيرد، و آن گاه كه حيا از او گرفته شود، مبغوض و منفور مى‌شود.

2- امام على 7: المُروءة اجتناب الرجل ما يَشينُه، واكتسابه ما يَزينُه. [2]

مروت، دورى مرد است از آنچه مايه ننگ او است، و به دست آوردن چيزهايى كه باعث آراستگى او است.

3- اصل المروءة الحياءُ وثمرتها العِفّة. [3]

ريشه مروت، شرم است و ميوه‌اش خويشتندارى.

4- حسب المرء مِن كمال المروءة تركه ما لايَجمُلُ به. [4]

در كمال مروت آدمى، همين بس كه آنچه را زيبنده او نيست، ترك گويد.

5- افضل المروءة استبقاء الرجل ماء وجهه. [5]

برترين مردانگى، پاسدارى از آبروى خويش است.

ب- نظر فقها:

1- در فقه اسلامى در برخى از موارد مانند مرجع تقليد، امام جماعت، قاضى و شهود و غيره، عدالت شرط است. [6] مشهور ميان فقها اين است كه رعايت شأن و منزلت اجتماعى در تحقق عدالت دخالت دارد و بى‌اعتنايى به آن سبب سقوط عدالت [7] و حتى سبب فسق [8] مى‌گردد.

[1]. نهج الفصاحة، حديث 671.

[2]. ميزان الحكمة، ج 11، حديث 18691.

[3]. همان، حديث 18726.

[4]. همان، حديث 18730.

[5]. همان، حديث 18740.

[6]. ر. ك: جامع المسائل، فاضل لنكرانى، ج 2، ص 126.

[7]. ر. ك: المبسوط، شيخ طوسى، ج 8، ص 217؛ السرائر، ابن ادريس، ج 2، ص 117.

[8]. ر. ك: مسالك الافهام، شهيد ثانى، ج 2، ص 103.