هيچ‌گونه علم و آگاهى و طرح و پيشنهادى را از ديگران دريغ نورزد و همگان يكديگر را در راه خير و صلاح و به تعبير قرآن بر «برّ و تقوا» كمك نمايند. اين مطلب در خانواده و به‌ويژه نسبت به سرپرست خانواده، نمود بيشترى مى‌يابد و او بايد با تمام توان بكوشد تا خانواده را از جنبه‌هاى گوناگون فكرى، عقيدتى، اقتصادى، اجتماعى، عبادى، اخلاقى و ... با شريعت مقدّس اسلام هماهنگ سازد تا خود و اعضاى خانواده به سعادت زندگى نايل آيند. اگر مردى به اين وظيفه خطير اقدام كند، به خوشبختى دنيا و آخرت دست خواهد يافت؛ چنان‌كه امام صادق عليه‌السّلام فرمود:

«مِنْ سَعادَةِ الرَّجُلِ انْ يَكُونَ الْقَيِّمَ عَلى‌ عَيالِهِ» [1]

اين از خوشبختى مرد است كه سرپرست خانواده‌اش باشد.

براى تحقّق اين موضوع بايد دو اقدام اساسى انجام گيرد؛

1- توجيه و ارشاد؛ سرپرست خانواده بايد با تدبير و انديشه، برنامه‌هاى كوتاه‌مدّت و بلندمدّت زندگى را در راستاى خوشبختى اعضاى آن طرّاحى كند و ضمن راهنمايى‌هاى دقيق و حساب‌شده با كردار خود نيز نقش الگوى دلسوز و صادق را ايفا نمايد. تعبير عميق و همه‌جانبه قرآن مجيد در اين راستا چنين است؛

(وَ أْمُرْ اهْلَكَ بِالصَّلوةِ وَ اصْطَبِرْ عَلَيْها لا نَسْأَلُكَ رِزْقاً نَحْنُ نَرْزُقُكَ وَ الْعاقِبَةُ لِلتَّقْوى)‌ [2]

خانواده خود را به نماز فرمان بده و بر انجام آن شكيبا باش، از تو روزى نمى‌خواهيم (بلكه) ما به تو روزى مى‌دهيم و عاقبت نيك براى تقواست!

[1] . وسائل‌الشيعه، ج 21، ص 543

[2] . طه (20)، آِیه 132