از روايات معصومين عليهم‌السّلام برمى‌آيد كه منظور از اين آيه، فراخوانى خانواده به‌سوى نيكى‌ها و بازداشتن آن‌ها از زشتى‌هاست. امام صادق عليه‌السّلام مى‌فرمايد:

وقتى اين آيه نازل شد يكى از مسلمانان در گوشه‌اى نشست و گريست و گفت؛ من از حفظ خويشتن نيز ناتوانم، اينك مسؤوليت حفظ خاندانم نيز بر دوش من قرار گرفت! رسول اكرم 6 به او فرمود:

«حَسْبُكَ انْ تَأْمُرَهُمْ بِما تَأْمُرُ بِهِ نَفْسَكَ وَ تَنْهاهُمْ عَمَّا تَنْهى‌ عَنْهُ نَفْسَكَ» [1]

همين‌قدر كه آن‌ها را به آنچه خود را امر مى‌كنى، فرمان دهى و از آنچه خود را بازمى‌دارى، بازدارى كافى است.

ابوبصير نيز مى‌گويد:

از امام صادق عليه‌السّلام پرسيدم: چگونه خانواده‌ام را از ورود به دوزخ مصون بدارم؟ امام در پاسخ فرمود:

«تَأْمُرُهُمْ بِما امَرَ اللَّهُ وَ تَنْهاهُمْ عَمَّا نَهاهُمْ فَانْ اطاعُوكَ كُنْتَ قَدْ وَقَيْتَهُمْ وَ انْ عَصَوْكَ قَدْ قَضَيْتَ ما عَلَيْكَ» [2]

به آنچه خدا فرمانشان داده فرمانشان دهى و از آنچه خدا منعشان كرده، بازشان دارى؛ اگر آنان تو را اطاعت كردند، از دوزخ مصونشان داشته‌اى و اگر نافرمانى‌ات كردند، تو وظيفه خويش را انجام داده‌اى.

دو استفتا از امام خمينى (ره) را در اين‌باره مى‌خوانيم:

1- اگر زنى در زندگى اوّلًا اطاعت از شوهر نكرد، ثانياً براى شوهرش‌

[1] . وسائل‌الشيعه، ج 16، ص 148

[2] . وسائل‌الشيعه، ج 16، ص 148