2- تهاجم فيزيكى؛ اگر كسى به منسوبين انسان از قبيل، پسر، دختر، پدر، برادر يا ساير بستگان او حتّى به نوكر و خدمتكارش حمله كند كه او را به ناحق بكشد، جايز بلكه واجب است كه دفاع كند حتّى اگر به كشته شدن مهاجم بينجامد. [1]

اگر كسى به قصد كشتن به انسان يا به حريم او حمله كند، واجب است به دفاع برخيزد؛ گرچه بداند در اين راه كشته مى‌شود. [2]

اگر كسى به قصد كشتن به انسان، يا حريم او حمله كند، واجب است كه با مهاجم بجنگد؛ اگرچه بداند جنگيدنش سودى ندارد و جايز نيست زير بار ستم برود. [3]

3- تهاجم ناموسى؛ اگر كسى با قصد تجاوز به حريم انسان، همسر يا غير او، هجوم آورد، دفع او به هر وسيله ممكن واجب است؛ گرچه به كشته شدن مهاجم بينجامد. همين‌طور اگر مهاجم قصد هتك حرمت كمتر از تجاوز را داشته باشد. [4]

اگر انسان، كسى را در حال فحشا با همسر يا يكى از نزديكانش از قبيل پسر، دختر يا ديگر بستگانش ببيند، گرچه كمتر از آميزش باشد، حق دارد در صورت امكان از آسان‌ترين راه مهاجم را دفع كند و اگر به كشتن مهاجم نيز بينجامد، خونش هدر است، بلكه مسلمان حق دارد همان‌گونه كه از ناموس خود دفاع مى‌كند از ناموس مسلمان ديگر نيز دفاع كند، در

[1] . تحريرالوسيله، ج 1، ص 487، مسأله 3

[2] . همان، ص 488، مسأله 10

[3] . همان، ص 489، مسأله 12

[4] . همان، ص 487، مسأله 4