- خوراك زن بايد از نظر كمّى و كيفى به گونه‌اى باشد كه او را سير كند، موافق طبع او باشد و نيازمندى‌هاى بدنش را برآورده سازد؛ همين‌طور غذاى متداول و متعارف بين مردم باشد. هم‌چنين زن، مستحقّ ميوه فصل به اندازه متعارف و موادّى چون قند و چاى و مانند آن مى‌باشد. [1]

- پوشاك او نيز در حدّ متعارف همشهرى‌هايش بايد تأمين شود و مرغوبيت آن از نظر اندازه و جنس و زمستانه و تابستانه، مدّ نظر قرار گيرد و اگر زن، اهل تجمّل و خودآرايى است، لباس افزون بر متعارف بايد برايش فراهم گردد.

- همين‌طور، زوجه، مستحقّ مسكنى است كه شايسته حال او و امثال اوست و اين حق را دارد كه مسكن مستقل مطالبه كند؛ خواه ملكى باشد يا اجاره‌اى و عاريه‌اى. چنان كه اثاث منزل نيز بايد در حدّ متعارف برايش فراهم شود. [2]

اگر زن، از خانواده‌هاى اشراف است- كه داراى نوكر و كلفت هستند- مرد بايد براى او خدمتكار بگيرد؛ گرچه نياز به بيش از يك نفر هم داشته باشد. [3]

اگر شوهر، مخارج زن را به شكل هفتگى يا ماهانه بپردازد و زن آن را خرج نكند يا صرفه‌جويى نمايد، شوهر، حقّ بازپس‌گيرى آن را ندارد. [4]

زن، حق دارد در خورد و خوراك، هم خرج شوهر و ديگر اعضاى خانواده باشد يا اين كه خرج خود را جدا كند و شوهر حق ندارد او را به هم‌خرجى، ملزم كند. [5]

[1] . همان، ص 315، مسأله 8

[2] . تحرير الوسيله، ج 2، ص 316، بقِیه مسأله 8

[3] . همان

[4] . همان، ص 317، مسأله 11

[5] . همان، مسأله 12