الف- غيبت از شخص متجاهر به فسق‌

غيبت كردن از متجاهر به فسق فى الجمله مجاز و بدون اشكال است. متجاهر به فسق كسى است كه آشكارا گناه مى‌كند و از ارتكاب آن پيش چشم مردم باكى ندارد؛ البته اگر كسى متجاهر به گناهى است در غياب او تنها همان گناه را مى‌توان بازگفت و متجاهر بودن او به گناهى خاص، مجوزى براى بيان تمام عيبها و نقصهايش نيست. [1]

چنان كه امام صادق 7 فرمود:

«اذا جاهَرَ الْفاسِقُ بِفِسْقِهِ فَلا حُرْمَةَ لَهُ وَ لا غيبَةَ» [2]

هرگاه فاسق به فسق خود تظاهر كند، ديگر احترامى ندارد و غيبتش جايز است.

امام رضا 7 نيز فرمود:

«مَنْ الْقى‌ جِلْبابَ الْحَياءِ فَلا غيبَةَ لَهُ» [3]

كسى كه پرده حيا را كنار گذارد، غيبتش جايز است.

ب- غيبت در مقام تظلم‌

هر گاه شخص ستمديده فرياد مظلوميت خود را در مقام شكايت از ظالم بلند كند، مجاز است و سخن او غيبت محسوب نمى‌شود، چنان كه در قرآن كريم مى‌خوانيم:

(لا يُحِبُّ اللَّهُ الْجَهْرَ بِالسُّوءِ مِنَ الْقَوْلِ الَّا مَنْ ظُلِمَ ...) [4]

خداوند دوست ندارد كسى با سخنان خود، بدى‌ها (ى ديگران) را اظهار كند؛ مگر آن كس كه مورد ستم واقع شده باشد.

[1] . ر. ك: المكاسب المحرمه، امام خمينى، ج 1، ص 415-416، مؤسسه تنظيم و نشر آثار امام خميين، چاپ اول، سال 1373

[2] . بحارالانوار، ج 75، ص 253

[3] . همان، ص 260

[4] . نساء ( 4)، آيۀ 148