را تهديد مى‌كند و مديران اسلامى بايد با شناخت كافى و جدّيت به مبارزه با آن بپردازند.

در اين جا با سخنان حكيمانه سرآمد مديران الهى، امام على 7 به كند و كاو آن مى‌پردازيم.

1- گرفتارى در دام شيطان: چاپلوسى كمند شيطان است‌كه تملّق‌گو و تملّق‌پذير را به‌دام مى‌اندازد و طعمه آن شكارچى ماهر مى‌كند، گرچه در ظاهر، متملّق اين كمند را مى‌گستراند؛

«حُبُّ الْاطْراءِ وَالْمَدْحِ مِنْ اوْثَقِ فُرَصِ الشَّيْطانِ» [1]

خوش داشتن تملّق و ستايش، از مطمئن‌ترين فرصت‌هاى شيطان است.

2- ترور شخصيّت: چاپلوس، با دروغ و دورويى، عمداً به تخريب شخصيّت ديگران مى‌پردازد؛ او نخست، تملّق‌پذير را ملعبه قرار مى‌دهد و او را به اوصاف و خوبى‌هايى كه ندارد مى‌ستايد؛

«مادِحُ الرَّجُلِ بِما لَيْسَ فيهِ مُسْتَهْزِءٌ بِهِ» [2]

كسى كه شخص را با اوصاف نداشته ستايش مى‌كند، در واقع او را به سخريه گرفته است.

و چنين كارى به نابودى كامل شخصيّت فرد مى‌انجامد كه به‌منزله سر بريدن با پنبه است؛

«مَنْ مَدَحَكَ فَقَدْ ذَبَحَكَ» [3]

هر كس تو را ستايش كند [در واقع‌] دست بر ترور تو زده است!

چنان كه پس از آب شدن يخ‌هاى دروغ و تملّق، چهره واقعى تملّق‌پذير براى ديگران نيز آشكار مى‌گردد و چاپلوس نيز رسوا مى‌گردد؛

«ايَّاكَ انْ تُثْنِىَ عَلى‌ احَدٍ بِما لَيْسَ فيهِ فَانَّ فِعْلَهُ يُصَدِّقُ عَنْ وَصْفِهِ وَ يُكَذِّبُكَ» [4]

از تملّق گفتن افراد بپرهيز؛ چرا كه كردارش، حقيقتش را روشن و تو را تكذيب و رسوا مى‌سازد.

[1] - شرح غررالحكم، ج 3، ص 396

[2] - همان، ج 6، ص 128

[3] - همان، ج 5، ص 158

[4] - همان، ج 2، ص 310