4. ضرب و تهديد افراد، امنيت عمومى را مخدوش نموده و فضاى مناسب و طبيعى براى يك زندگى سالم را از مردم سلب مى‌كند. مردم بايد احساس امنيت كرده و اطمينان يابند كه حريم آزاديهاى فردى و اجتماعى آنها محترم شمرده مى‌شود. در اسلام نيز حرمت امورى از قبيل «تجسس»، «سوءظن»، «غيبت» و يا اشاعه و افشاى سرّ ديگران، به دليل نتايج زيانبارى است كه در صورت اشاعه آنها دامنگير جامعه شده و اعتماد عمومى را سلب مى‌كند.

بلى اگر اخبار محتمل به قدرى داراى اهميت و اولويت باشد كه در صورت عدم دستيابى به آن، نظام اسلامى و مردم زيان ببرند، در مقام تزاحم بين رعايت حقوق افراد و يا حفظ نظام، ترجيح با امر مهمتر خواهد بود كه حفظ نظام اسلامى است.

آنچه گفته شد در جايى است كه احتمال و يا گمان حاصل شود. حال اگر در برخورد با افراد و يا گروههايى يقين پيدا شود كه داراى اخبارى مهم و مفيد هستند كه دستيابى به آن براى حفظ نظام اسلامى و يا دفع فتنه و تقويت حق و يا احقاق حقوق مسلمين و حفظ جان، مال و آبروى آنها ضرورت دارد و متهم نيز مى‌داند كه اين اخبار مهم و مفيد است، لكن استنكاف مى‌كند. در اين صورت، به دلايل زير مى‌توان در حد رفع ضرورت او را مورد ضرب و تهديد و تعزير قرار داد تا آنچه مى‌داند، بگويد.

1. پيامبر 6 و ائمه معصومين عليم‌السلام آنهايى را كه نسبت به تكاليف دينى و شرعى خود بى‌اعتنا بودند، حبس نموده و حتى تعزيرشان مى‌كردند، چنانكه روايت شده است: حضرت على 7 خانه‌اى از نى‌