با اصل مذكور خواهد بود، زيرا اصل بر گذشت و بخشودگى است. البته پرده‌پوشى و گذشت غير از مسأله اعتماد است و اين دو مسئله نبايد با هم اشتباه شوند.

3. روايات زيادى بر حرمت ضرب و جرح و تهديد بدون دليل افراد دلالت مى‌كند كه به بعضى از آنها اشاره مى‌شود و ضرب و تهديد فرد يا افرادى كه گمان به مخفى نمودن اخبار از طرف آنها مى‌رود نيز جزء مصاديق اين روايات مى‌باشد.

پيامبر اسلام 6 فرمود:

همانا نافرمانترين انسان نسبت به خداى عزوجل كسى است كه فرد بى‌گناهى را كه مرتكب قتل و يا ضربى نسبت به او نشده است، به قتل برساند ويا بزند. [1]

امام صادق 7 نيز فرمود:

چنانچه مردى مرد ديگر را با تازيانه بزند، خداوند او را با تازيانه‌اى از آتش خواهد نواخت. [2]

هشام بن حكيم در «حِمْص» با فردى روبه‌رو شد كه عده‌اى از مردم را به خاطر دريافت جزيه بيشتر در معرض آفتاب داغ قرار داده بود، هشام گفت:

اين چه عمل ناروا و ناپسندى است؛ همانا از پيامبر 6 شنيدم كه فرموده:

آنهايى كه در دنيا مردم را شكنجه و آزار مى‌دهند، خداوند نيز آنها را عذاب خواهد كرد. [3]

[1] . وسائل الشيعه، ج 19، ص 11

[2] . همان، ص 12

[3] . صحيح مسلم، ج 8، ص 32