الْمُسْتَمِعُ احَدُ الْمُغتابَيْن [1]

كسى كه غيبت را گوش كند، يكى از دو غيبت كننده به حساب مى‌آيد.

همچنين فرمود:

السَّاكِتُ شَريكُ الْمُغْتابِ [2]

كسى كه در برابر غيبت كننده ساكت باشد (جلوى آن را نگيرد) در عقوبتهاى زيانبار آن (از قبيل قبول نشدن نماز و روزه تا چهل روز) شريك خواهدبود.

نيز فرمود:

مَن اغتابَ مُسْلِماً اوْ مُسْلِمَةً لَمْ يَقْبَلِ اللَّهُ صَلاتَهُ وَ لا صِيامَهُ ارْبَعينَ يَوْماً وَ لَيْلَةً الَّا انْ يَغْفِرَ لَهُ صاحِبُهُ [3]

كسى كه غيبت مرد و يا زن مسلمانى را بنمايد، خداوند چهل شبانه روز، نماز و روزه‌اش را قبول نمى‌كند، مگر اينكه آن فرد او را ببخشايد.

البته اگر درمقام انكار برآيد وسخن غيبت‌كننده را قطع‌كند و از مجلس خارج شود، و اگر قدرت بر هيچ‌كدام ندارد، در دل غضبناك شود، گناهى بر او نيست. [4]

موارد جواز غيبت‌

دين اسلام اگرچه غيبت را يكى از گناهان بزرگ شمرده است، اما در موارد معينى آن را جايز شمرده است. آن موارد عبارتند از: جايى كه‌

[1] . مجموعۀ ورام، ج 1، ص 119

[2] . همان

[3] . مستدرك الوسائل، ج 2، ص 106

[4] . ر. ك: مجموعۀ ورام، ج 1، ص 119