فَيُقالُ لَهُ: انَّ رَبَّكَ لا يَضِلُّ وَ لا يَنْسى، ذَهَبَ عَمَلُكَ بِاغْتِيابِ النَّاسِ ثُمَّ يُؤتى بِآخَرَ وَ يُدْفَعُ اليهِ كِتابُهُ فَيَرى‌ فِيها طاعاتٍ كَثيِرةً فَيَقُولُ: الهِى! ما هذا كِتابِى فَانى ما عَمِلْتُ هذِهِ الطَّاعات، فَيُقال لَهُ: لِانَّ فُلاناً اغْتابَكَ، فَدُفِعَتْ حَسَناتُه الَيْكَ [1]

شخصى را در روز قيامت به محكمه عدل الهى آورده و متوقف مى‌كنند و نامه عملش را به دستش مى‌دهند. پس حسناتى را كه در دنيا انجام داده مشاهده نمى‌كند. پس مى‌گويد: خدايا، اين كتاب (نامه عمل) من نيست، چه اينكه حسناتم را در او نمى‌بينم. به او گفته مى‌شود: خداوندت از خطا و فراموشى منزه است. اعمال خوب تو بر اثر غيبت تو از مردم، از ميان رفت.

شخص ديگرى را آورده و نامه عملش را به دستش مى‌دهند (و بر عكس فرد اول) در آن نامه، طاعات بسيارى مشاهده مى‌كند. او نيز مى‌گويد: بار الها، اين نامه عمل من نيست، زيرا در دنيا موفق به چنين اعمالى نبودم. به او گفته مى‌شود: فلانى غيبت تو را كرد (در نتيجه) حسنات او به تو داده شد.

راستى چقدر دردناك و رنج آور است كه انسان اعمالى را كه با زحمت فراوان و به اميد كسب بهشت انجام داده، به اين آسانى از دست بدهد!

شنونده غيبت‌

كسى كه به غيبت گوش دهد، در عقوبت با غيبت كننده شريك است، بلكه مى‌توان گفت كه هر دو غيبت كننده‌اند، زيرا تحقق غيبت، به گفتن و شنيدن است و اگر شنونده‌اى نباشد، گوينده نمى‌تواند غيبت كند.

پيامبر اكرم 6 فرمود:

[1] . ميزان الحكمة، ج 7، ص 337