در پايان بحث به پيام روح بخش و عبرت آموز امام خمينى (ره) گوش مى‌سپاريم:

از امورى كه هر چه بيشتر بايد به آن توجه شود، رفاه حال زندانيان است ...

اينان اكنون اسيران شما هستند و به دست خود به اسارت كشيده شده‌اند. با اسراى خود، چه اينان و چه اسراى جنگى رئوف و مهربان باشيد و برادرانه رفتار كنيد و زندانها را به يك مدرسه آموزش و تربيت اخلاقى مبدل كنيد، چنانكه تا كنون عمل كرديد، تا منحرفان و گناهكاران شيرينى عدالت اسلامى را بچشند و به اسلام و نظام اسلامى رو آورند و از روى حقيقت توبه كنند و بازگشت به اسلام و خداى متعال نمايند كه باب رحمت، گنهكاران را بهتر جذب مى‌كند، حتى آن كسى كه مستحق حدود الهى است از قتل و ديگر جزاها، بايد از عطوفت مأموران تا پاى دار و محل مجازات برخوردار باشند. [1]

متهم و حبس او

با توجه به جواز حبس در اسلام كه در ابتداى بحث به آن اشاره شد، لازم است به اين پرسش نيز پاسخ داده شود كه آيا «حبس متهم» جايز است يا نه؟ طبيعى است كسانى كه مرتكب جرمى شده‌اند و از طريق قانونى نيز جرم آنها اثبات شده، مجبور به تحمل عقوبت خواهند بود و ممكن است عقوبت آنها حبس باشد و يا غير آن، اما آنهايى كه متهم بوده، ولى جرمشان هنوز ثابت نشده، آيا جايز است با هدف جلوگيرى از فرار و يا جهت بررسى‌

[1] . صحيفۀ نور، ج 18، ص 236-237