بايد
توجه داشت كه تقيه در مكتب تشيّع يك اصل است و اختصاص به عصر امامان 7 نداشته
است. در اين زمينه به روايت زير توجه كنيد:
امام رضا
7 فرمود:
لا دينَ لِمَنْ لا وَرَعَ لَهُ وَ لا ايمانَ لِمَنْ لا تَقِيَّةَ
لَهُ وَ انَّ اكْرَمَكُمْ عِنْدَاللَّهِ اعْمَلُكُمْ بِالتَّقِيَّةِ قيلَ: يَا
ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ الى مَتى؟ قالَ: الى قِيامِ الْقائِمِ فَمَنْ تَرَكَ
التَّقِيَّةَ قَبْلَ خُرُوجِ قائِمِنا فَلَيْسَ مِنَّا[2]
دين
داشتن بدون ورع امكان ندارد، مؤمن بودن (شيعه بودن) بدون تقيه امكان ندارد، به
درستى كه بهترين شما نزد خداوند آن كسى است كه بيشتر تقيّه كند. سؤال شد: اى پسر
پيامبر 6 تا چه زمان؟ فرمود: تا قيام حضرت قائم 7، بنابراين هر كس قبل از قيام
قائم تقيه را ترك كند، از ما نيست.
موارد استثنا
ذكر اين
نكته ضرورى است كه در بعضى از امور تقيه جايز نيست كه در زير به آنها اشاره
مىكنيم:
1. در
مواردى كه براى شارع اهميت زيادى دارد مانند از بين بردن كعبه و مشاهد مشرّفه، رد
نوشتن بر اسلام، رد نوشتن بر قرآن و