ناشى‌از افشاى اسرار نظام وجامعه گاهى قابل جبران نيست و ممكن است پيامدهاى سخت و پردامنه‌اى داشته باشد. سرّ مؤمنى اگر افشا شود، امواج خطر محدود و كم‌دامنه است، اما افشاى اسرار نظام اين چنين نيست. شايد حكمت و فلسفه تأكيد مكرر و آميخته با تحذير و تخويف ائمه : در اين مورد به خاطر اهميت موضوع و امكان وقوع پيامدهاى ناگوار افشاى راز بوده است. داستان «مُعلّى بن خنيس» نمونه‌اى است گويا كه بيان آن گذشت.

امام صادق 7 مى‌فرمايد:

كِتمانُ سِرِّنا جِهادٌ فِى سَبيلِ اللَّهِ [1]

پنهان داشتن راز ما، جهاد كردن در راه خداست.

حضرت على 7 نيز فرمود:

مَنْ اذاعَ سِرَّنا اذاقَهُ اللَّهُ بَأْسَ الْحَديدِ [2]

هر كس اسرار ما را فاش كند، خداوند آسيب آهن را به او خواهد چشاند.

امام صادق 7 نيز در وصيت خود به عبداللّه بن جندب فرمود:

رَحِمَ اللَّهُ قَوْماً كانُوا سِراجاً وَ مَناراً، كانوا دُعاةً الَيْنا بِاعْمالِهِمْ وَ مَجْهُودِ طاقَتِهِمْ، لَيْسَ كَمَنْ يُذيعُ اسْرارَنا [3]

خداى رحمت كند مردمى را كه چراغ پر فروغ (براى هدايت مردم) بودند و با كارهاى پسنديده و سعى و تلاش خود آنها را به سوى ما دعوت مى‌كردند (آنان) مانند كسانى كه اسرار ما را فاش مى‌ساخته‌اند، نيستند.

[1] . بحارالانوار، ج 72، ص 70

[2] . خصال، ج 2، ص 266

[3] . جامع احاديث الشيعه، ج 14، ص 550