جواز افشاى اسرار دشمن‌

افشاى اسرار دشمنان اسلام و معاندين امت اسلامى نه تنها جايز است، بلكه گاهى واجب و داراى اجر و ثواب اخروى است. سيره رسول اكرم 6 و ائمه 7 در اين زمينه روشن و بدون ابهام است. آنها نه تنها دريافت خبر و اسرار دشمنان را منع نكردند، بلكه حتى كسانى را موظف و مأمور مى‌كردند تا به داخل سرزمينها و يا گروههاى جنگجو و غيرجنگجوى دشمن نفوذ نموده و اسرار نظامى و غير آن را به دست آورده و در اختيار آنها قرار دهند.

غزوه‌هاى حضرت رسول 6 و حضرت على 7 انباشته از اخبار موثق و قابل اعتمادى در باره تلاش و سعى آنها در دست يافتن به اسرار عمده نظامى و غيرنظامى دشمنان اسلام است. ائمه 7 نيز اگر چه در دوران خلفاى جور، دچار زحمت و محدوديت بوده‌اند، لكن شيعيان مخلص و فداكارى وجود داشتند كه به درون حاكميت جور راه‌يافته و اسرار حكومت و تحولات وتدابير آنها را در دسترس امامان معصوم 7 قرار مى‌دادند، ائمه 7 نيز نه تنها از حضورشان در حكومت منع نمى‌كردند، بلكه آنها را به راه و روششان تشويق مى‌كردند. از آنجايى كه اين بحث در فصل تجسس آمده است، به همين مقدار بسنده مى‌كنيم.

حفظ اسرار و يا افشاى آن در صورت تزاحم اهم و مهم‌

سؤال: اگر حفظ نظام اسلامى و مصالح عمومى مسلمانان منوط به افشاى اسرارى باشد كه در صورت پنهان داشتن آن، جامعه اسلامى دچار زيان خواهد شد در اين صورت تكليف چيست؟