واقعيت اين است كه حرمت افشاى اسرار ديگران تا آنجاست كه در مقام تعارض و تقابل با مصالح جامعه و حاكميت اسلامى نباشد، و گرنه با استناد به باب تزاحم اهم و مهم و ترجيح اهم و اينكه حفظ نظام جامعه در هر شرايطى بر هر چيزى مقدم و راجح است، افشاى اسرار افراد و يا گروهها در اين هنگام نه تنها جايز، بلكه گاهى واجب مى‌گردد. با اين حال، بايد سعى شود تا حرمت افراد حفظ گردد و در افشاى اسرار نيز نهايت مواظبت، خويشتندارى و دورانديشى رعايت گردد تا منجر به نتيجه معكوس نشود و زمينه سلب اطمينان عمومى و خدشه‌دار شدن امنيت فراهم نگردد.

حفظ نظام جامعه اسلامى و اسرار آن، اصلى است خدشه‌ناپذير، و چون هيچ امرى به اهميت آن نيست، حرمت افشاى اسرار آن نيز هميشگى و ابدى خواهد بود.

حفظ اسرار از چه كسانى؟

اسرار را بايد از اشخاص زير پوشيده نگاه داشت:

1. انسان كم ظرفيتى كه قادر به حفظ اسرار نيست:

بعضى از افراد در حفظ اسرار خود و يا ديگران ناتوان بوده و به لحاظ روانى تمايل به افشاى راز دارند.

حضرت على 7 فرمود:

لا تُسِرَّ الَى الْجاهِلِ شَيْئًا لا يُطيقُ كِتمانَهُ [1]

اسرار را به نادان كه طاقت پنهان كردن آن را ندارد، مگوى.

[1] . غرر الحكم، ج 6، ص 284