مشركان تنها با اظهار لفظى شهادتين- تا وقتى كه خلاف آن را ابراز ننمايند- در حوزه اسلام و مسلمين قرار مى‌گيرند و جان و مالشان محترم خواهد بود و سپس امكان دارد در برخورد با مسلمانان، با حقانيت و منطق اسلام آشنا شوند و از جان و دل آن را بپذيرند و همان ايمان لفظى به تدريج در قلب‌ها راه يابد. [1]

به بيان ديگر، اسلام سعادت مردم را در پذيرش اين دين مى‌داند و به خود حق مى‌دهد كه دعوتش در جهان گسترش يابد. توحيد و ايمان كمتر از آزادى نيست كه آن را از حقوق انسانيت مى‌دانند و چنان كه در دنياى امروز مطرح است كه اگر در گوشه‌اى از جهان، آزادى ملتى مورد تهاجم قرار گرفت، دفاع از آن را دفاع مشروع از حقوق انسانيت مى‌دانند و از اين جهت گاهى به نام دفاع از آزادى به دولتى حمله مى‌كنند كه اين خود اذعان به اين مطلب است كه حقوق انسانيت هم قابل دفاع است و دفاع مشروع منحصر به دفاع از حقوق شخصى و ملى نيست؛ اسلام نيز ايمان و توحيد را حق معنوى و انسانى همه ملت‌ها مى‌داند و آن‌ها را در فرض شرك و بت‌پرستى تضييع شده مى‌بيند و با نظامى كه حامى شرك و كفر بوده و بندگان خدا را در قيد و بند اسارت‌هاى فكرى و روحى كشيده و سدّ راه گسترش دين حق و رسيدن صداى توحيد به گوش مردم مى‌شود، سخت مبارزه مى‌كند تا بندگان، از عبادت و اطاعت بندگانى مثل خود، رها شده و به اطاعت و عبادت خدا درآيند.

با اين بيان، جهاد ابتدايى، دفاع از حق پرستش و حاكميت خداوند و دفاع از حقوق انسانى و معنوى بندگان است و خود، نوعى جهاد دفاعى به شمار مى‌رود.

جهاد در ماه‌هاى حرام‌

جهاد با مشركان در ماه‌هاى حرام جايز نيست مگر اين‌كه آنان آغازگر جنگ در اين ماه‌ها باشند و ماه‌هاى حرام عبارتند از: رجب، ذى‌قعده، ذى‌حجه و محرم. همچنين جهاد با كافران در حرم (شهر مكه و محدوده‌اى از اطراف آن) جايز نيست مگر باز آنان به جنگ با مسلمانان در حرم پيشى گيرند. [2]

[1] - ر. ك. حاشيه بر كتاب مكاسب، سيد محمد طباطبايى يزدى، اول بحث اكراه، ص 115

[2] - ر. ك. بقره (2)، آيه 191