(وَقَاتِلُوهُمْ حَتَّى لَاتَكُونَ فِتْنَةٌ وَيَكُونَ الدِّينُ كُلُّهُ للَّهِ) [1]

با آنان پيكار كنيد تا فتنه‌اى نماند و دين همه‌اش براى خدا باشد.

قدر يقينى از مفاد اين گونه آيات، جهاد با مشركان غير اهل كتاب است.

ب- جهاد با اهل كتاب (يهود و نصارى) كه بعد از دعوت به دين و عدم پذيرش آنان، بر مسلمانان است كه با آنان بجنگند تا دست كم حق حاكميت نظام اسلامى را بپذيرند و با پرداخت جزيه و ماليات، در امان دولت اسلامى زندگى كنند. [2] اين جزيه در واقع پاداشى است كه اهل كتاب در برابر حمايت دولت اسلامى از حقوق آنان، مى‌پردازند.

گفتنى است جهاد ابتدايى، دفاع از حق حاكميت خداوند است، حق اوست كه در سراسر جهان پرستش شود و دينش حاكم بوده و سخنش برتر باشد. [3]

بنابراين اگر كسانى از پذيرش و رعايت حق خداوند سرباز زدند، خداوند- علاوه بر كيفر اخروى- مى‌تواند در همين دنيا از مؤمنان بخواهد كه به جنگشان روند و آنان را سركوب نموده و كيفر دهند.

خداوند متعال در قرآن كريم مى‌فرمايد:

(قَاتِلُوهُمْ يُعَذِّبْهُمْ اللَّهُ بِأَيْدِيكُمْ) [4]

با آنان پيكار كنيد تا خداوند به دست شما عذابشان كند.

پس جهاد ابتدايى جز اين نيست كه گروهى از بندگان شايسته خداوند، مأموريت مى‌يابند كه به منظور احقاق حقى كه خداوند بر كل بشريت دارد، بر كسانى كه اين حق را پايمال نموده‌اند و راه شرك، كفر و فساد در پيش گرفته‌اند، يورش برند و تا آنجا كه دين حق حاكم شود، نبرد نمايند.

گفتنى است اين نبرد به انگيزه تحميل عقيده و ايمان بر مشركان نيست؛ چرا كه عقيده و ايمان اكراه بردار نيست؛ بلكه براى بسط حاكميت الهى بر سرزمين‌هاى شرك است و

[1] - انفال (8)، آيه 39

[2] - ر. ك. توبه (9)، آيه 29

[3] - ر. ك. همان، آيه 40

[4] - همان، آيه 14