بِمَا جَاءَكُمْ مِنْ الْحَقِّ) [1]

اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد دشمن من و دشمن خودتان را دوست نگيريد! شما نسبت به آنان اظهار محبت مى‌كنيد، در حالى كه آن‌ها به آنچه از حق براى شما آمده كافر شده‌اند.

و در آيه بعد از آن مى‌فرمايد:

اگر آن‌ها بر شما مسلط شوند، دشمنانتان خواهند بود و دست و زبان خود را به بدى كردن نسبت به شما مى‌گشايند و دوست دارند شما به كفر باز گرديد. [2]

اين آيه لزوم پرهيز از بيگانگان را به اين دليل مى‌داند كه آنان دوست دارند مسلمانان به كيش و آيين آنان درآيند و براى اين هدف، تلاش و جديت هم مى‌كنند.

گفتنى است قرآن كريم، طرفدار دشمنى مسلمانان با همه كافران نيست؛ چرا كه در آيه‌اى ديگر مى‌فرمايد:

خداوند باز نمى‌دارد شما را از كسانى كه با شما در دين مقاتله و جنگ نكرده‌اند و شما را از خانه‌هاتان بيرون نرانده‌اند كه نسبت به آنان نيكى و دادگرى كنيد. همانا خداوند دادگران را دوست دارد. [3]

بنابراين قرآن كريم يك اصل كلى و اساسى در چگونگى رابطه مسلمانان با غير مسلمين ارائه مى‌دهد كه در همه اعصار كاربرد دارد و آن اين‌كه مسلمانان موظفند در برابر هر گروه و جمعيّت و هر كشورى كه موضع خصمانه با آن‌ها داشته باشند و بر ضد اسلام قيام كنند و يا دشمنان اسلام را يارى دهند، سرسختانه بايستند و هرگونه پيوند محبت و دوستى را با آن‌ها قطع كنند. اما اگر آن‌ها در عين كافر بودن نسبت به اسلام و مسلمين بى‌طرف بمانند و يا تمايل نشان دهند، مسلمين مى‌توانند با آن‌ها رابطه دوستانه برقرار سازند، البته نه در آن حد كه با برادران مسلمان دارند و نه به آن حدّ كه موجب‌

[1] - ممتحنه (60)، آيه 2

[2] - همان، آيه، 3

[3] - ر. ك. همان، آيه 8