مِنْ فَضْلِهِ وَاللَّهُ وَاسِعٌ عَلِيمٌ^ وَلْيَسْتَعْفِفِ الَّذِينَ لَايَجِدُونَ نِكَاحاً حَتَّى يُغْنِيَهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ») [1]

مردان و زنان بى‌همسرِ خود را همسر دهيد، همچنين غلامان و كنيزان صالح و درستكارتان را؛ اگر فقير و تنگدست باشند، خداوند از فضل خود آنان را بى‌نياز مى‌سازد؛ خداوند گشايش‌دهنده و آگاه است و كسانى كه امكانى براى ازدواج نمى‌يابند، بايد پاكدامنى پيشه كنند تا خداوند از فضل خود آنان را بى‌نياز گرداند.

مفاد آيه اين است كه مؤمنان بايد براى ترويج و اشاعه فرهنگ ازدواج در ميان خود اقدام نمايند و موانع ازدواج را برطرف كنند و اگر وضعيت زن يا مرد به گونه‌اى است كه دسترسى به ازدواج ندارد، بايد عفت و پاكدامنى خود را پاس دارد و در اولين فرصت ممكن ازدواج كند.

ازدواج در اسلام، به دو نوع تقسيم مى‌شود:

1- ازدواج دائم كه با انشاى ايجاب از طرف زن و قبول از طرف مرد، منعقد مى‌شود.

در اين نوع ازدواج، زن و مرد براى هميشه به هم محرم شده و زندگى مشتركى را آغاز مى‌كنند كه پايان آن به طلاق يا مرگ يكى از دو طرف است.

مرد نمى‌تواند با زن كافر ازدواج دائمى كند؛ زن مسلمان نيز نمى‌تواند به عقد مرد كافر، به صورت دائم يا موقت درآيد.

ازدواج زن و مرد غير مسلمان در صورتى كه مطابق دين و مذهبشان باشد، از نظر اسلام صحيح و مشروع است؛ به گونه‌اى كه اگر آن دو دين اسلام را بپذيرند، نياز به اجراى عقد جديد ندارند. [2]

وظايف متقابل زن و مرد

پس از ازدواج، زن و مرد در برابر همديگر وظايف متقابلى پيدا مى‌كنند و اسلام براى جلوگيرى از اختلافات خانوادگى و استحكام پيوند زناشويى، حدود اين وظايف را به طور دقيق مشخص كرده است كه به برخى از آن‌ها اشاره مى‌شود:

[1] - نور (24)، آيه 33-32

[2] - ر. ك. تحرير الوسيله، ج، 2، ص 256