برخى از فقهاى قرون هفتم تا دهم عبارتند از: محقق حلّى صاحب شرايع الاسلام، علامه حلّى كه بخش معاملات را گسترش داد و از قواعد رياضى در فقه بهره جست، فخر المحققين، شهيد اول صاحب «اللمعة الدمشقيه» كه آن را در زندان نوشت، شهيد ثانى كه برخى آثار فقهى شهيد اول را شرح كرد، محقق ثانى كه در زمان شاه طهماسب به ايران آمد و مقدس اردبيلى معاصر صفويه.

در آغاز قرن يازدهم محمدامين استرآبادى حجيّت اجماع و عقل را در شناخت احكام انكار كرد، فهم قرآن را خاص معصومين : دانست و تنها منبع معتبر را بدون نياز به علم اصول، روايات مندرج در كتب اربعه معرفى كرد؛ ولى در نيمه دوم قرن دوازدهم با هجرت وحيد بهبهانى به كربلا، بساط اخبارى گرى بر چيده شد و دوباره تفكر اجتهادى بر حوزه‌هاى علميه حاكميت يافت.

آخرين تحول در فقه شيعه توسط شيخ انصارى روى داد؛ او مباحث اصول علميه و معاملات را گسترش داد. انديشمندان بزرگى هم بعد از او درخشيدند كه هر يك در پيشبرد علم فقه و اصلاح امور اجتماعى و سياسى جهان تشيع نقش مؤثرى داشتند كه عبارتند از: آيات عظام ميرزاى شيرازى، آخوند خراسانى، علامه نائينى، حاج آقا حسين طباطبايى بروجردى و امام خمينى رحمه الله كه فقه را از قلمرو محدود مسائل فردى و عبادى به حوزه مباحث سياسى و حكومتى وارد كرد؛ در عين آن كه به روش فقه جواهرى تأكيد ورزيد.

نتيجه آن كه فقه شيعه از دوران ائمه : تا كنون از يك حيات مستمر برخوردار بوده و على رغم فراز و نشيب‌هايش، طبقات متوالى فقها را به يكديگر پيوند داده است.