قيام نمايد و از هر گونه فحشا و منكرى اجتناب ورزد. [1]

نماز مظهر وحدت اجتماعى‌

قبله واحد و اوقات يكسان براى نماز، آن را مظهرى براى وحدت و تعليم و تربيت اجتماعى ساخته است، زيرا با اين كه خداوند در همه جا حضور دارد و انسان به هر سو كه بايستد، به سوى خدا ايستاده است. [2] اما نماز بايد به سوى كعبه انجام گيرد و كعبه اولين خانه‌اى است كه براى عبادت مردم به پا شده و سمبل وحدت و نظم اجتماعى است.

از طرف ديگر، نماز بايد در وقت خاصى انجام گيرد و نماز قبل و بعد از وقت باطل شمرده شده است.

رعايت اين دو مطلب موجب مى‌شود كه نماز- به ويژه نماز جماعت- مظهر وحدت و انضباط اجتماعى گرديده و جامعه اسلامى را از تشتت و پراكندگى دور نمايد.

نماز مظهر آزادگى‌

از ويژگى‌هاى روانى برخى انسان‌ها، مرعوب شدن در برابر قدرت‌ها و مقام‌هاى اجتماعى است. اين خصوصيت موجب مى‌شود كه افراد كم ظرفيت، متملق و ستايشگر بار آيند؛ امّا نماز، آزادگى و آزاد زيستى مى‌دهد، نماز با «الله اكبر» آغاز مى‌شود و مفهومش بزرگ بينى و ستايش خداوند به عظمت غير قابل توصيف است. از ديدگاه يك نماز گزار واقعى، همه موجودات، وابسته به مبدأ هستى بخش‌اند و تنها عظمت الهى است كه چشم انسان نمازگزار را پر كرده و بدين سبب به بندگى در درگاه او مى‌پردازد.

حضرت على 7 مى‌فرمايد:

«عَظُمَ الْخالِقُ فى‌ انْفُسِهمْ فَصَغُرَما دوُنَهُ فى‌ أَعْينهِمِ» [3]

آفريدگار در جان آنان (پرهيزكاران) بزرگ جلوه كرده پس غير او، در ديد آنان كوچك است.

كسى كه خدا را به بزرگى شناخت، بنده او مى‌شود و لازمه بندگى خدا، آزادى از غير اوست.

[1] - ر. ك عنكبوت (29)، آيه 45

[2] - ر. ك بقره (2)، آيه 115

[3] - ر. ك. نهج البلاغه فيض الاسلام، خ 184، ص 612