حرف عين از وسط حلق ادا شده و در هنگام تلفظ آن، ديواره حلق جمع مى‌گردد و صداى حرف در حال سكون، مقدارى كشيده مى‌شود. مانند: عَالَمين- نَعبُدُ- انْعَمتَ- عَلَيْهمْ‌

2. «حاء» و «هاء»

حرف «هاء» از حنجره و انتهاى حلق ادا شده و در هنگام تلفظ آن، هوا در ميان تارهاى صوتى محدود مى‌گردد و به صورت ساده ادا مى‌گردد، ولى حرف «حاء» از وسط حلق ادا شده و در هنگام تلفظ آن ديواره حلق فشرده مى‌گردد و اين حرف با گرفتگى خاصى ادا مى‌شود.

مانند: الرَّحمنِ- الرَّحيم- الحَمدُ للَّه- احَدٌ- سُبحانَ- بِحَمْدِهِ.

^ در تلفظ حرف حاء بايد مواظب باشيم كه در اثر افراط در فشار به حلق، به صداى «خاء» تبديل نشود.

3. «قاف» و «غين»

در تلفظ حرف «قاف» انتهاى زبان به ابتداى زبان كوچك متصل شده و سپس به صورت ناگهانى جدا مى‌شود.

ولى در تلفظ حرف «غين» ابتداى حلق (مرز حلق و دهان) به زبان كوچك نزديك شده و اين حرف به صورت نرم ادا مى‌شود. تقريبا مانند صدايى كه از غرغره كردن آب در گلو ايجاد مى‌شود. مانند: غَيْرِ المَغضُوبِ‌