در پيشگاه شهيد پيروز

يكى از سنّت‌هاى حاكم بر تاريخ اديان الهى كه با آفرينش آدم آغاز شده و تا ظهور آخرين جانشين پيامبر خاتم صلى الله عليه و آله و سلم ادامه خواهد داشت، اين است كه مؤمنان در راه خدا كشته شوند و در زمره شهيدان درآيند.

از جمله نمايش‌هايى كه از آغاز خروج جامعه بشرى از موازين فطرى و الهى پيوسته به اجرا در مى‌آيد اين است كه زمين قدرت گام‌هاى انسان پيروزمند را احساس كند و آوازش را بشنود؛ و همين امر موجب شده است كه نزاع و درگيرى و پيروزى و شكست با تاريخ بشر توأم گردد.

براى انسان مؤمن و مجاهد در راه خدا، مادامى كه دنيا را به ازاى آخرت مى‌فروشد، شكست معنا ندارد؛ چرا كه در صحنه رويارويى يا كشته مى‌شود و يا پيروز مى‌گردد.

اگر كشته شود شهيد است و از سوى خداوند پاداشى بزرگ دريافت مى‌دارد؛ و اگر پيروز شد بازهم آن پاداش بزرگ را خواهد ديد. زيرا خداوند به مؤمنى كه در راه او جهاد كند، شهيد باشد يا پيروز، وعده پاداشى عظيم داده است؛ و تا آن‌گاه كه كشته يا پيروز نشود، گرچه بى اجر و پاداش نيست، ولى از اين پاداش عظيم بى‌بهره است.

خداوند بزرگ در مقام سخن گفتن درباره پاداش عظيمى كه به شهيدان و پيروزمندان مى‌دهد، شهيد را بر پيروز مقدم مى‌دارد، زيرا پس از كشته شدن شخص، بيم ارتكاب گناه و