انحراف از راه حق و ضايع شدن پاداش او وجود ندارد. پاداش شهيد تضمين شده است و او بيم و اندوهى ندارد. اما پيروز گرچه همان پاداش شهيد را دارد، اما دستيابى به اين پاداش مشروط به دوام و استقامت در راه و عدم ارتكاب كارهاى از ميان برنده پاداش است.

بنابر اين پيروز در معرض خطر است، تا آن كه دوران دنيا را تا رسيدن به آخرت در صراط مستقيم بپيمايد.

اين‌ها برداشت‌هايى است كه از آيه شريفه زير استفاده مى‌شود:

(فَلْيُقاتِلْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ الَّذِينَ يَشْرُونَ الْحَياةَ الدُّنْيا بِالْآخِرَةِ وَ مَنْ يُقاتِلْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ فَيُقْتَلْ أَوْ يَغْلِبْ فَسَوْفَ نُؤْتِيهِ أَجْراً عَظِيماً) [1]

پس، بايد كسانى كه زندگى دنيا را به آخرت سودا مى‌كنند در راه خدا بجنگند؛ و هر كس در راه خدا بجنگد و كشته يا پيروز شود، به زودى پاداشى بزرگ به او خواهيم داد.

بنابر اين گرچه شهيدان با خون پاكشان راه پيروزى را هموار مى‌سازند؛ ولى به طور معمول آنان را پيروز نبايد خواند.

اگر پيروزى را نوعى چيره شدن تعريف كنيم كه موجب پديد آمدن تغيير و تحولى قطعى مى‌گردد و در راستاى اهداف شخص پيروزمند، نقطه عطفى اساسى به شمار آيد، بايد گفت كه پيروزى اخصّ از چيرگى است. زيرا بسا چيرگى‌هايى كه به پيروزى نينجاميده است!

از همين جاست، كه قرآن كريم تأكيد مى‌فرمايد كه صلح حديبيه يك پيروزى آشكار بود، زيرا براى اسلام و مسلمانان موجب پديد آمدن چنان تغيير و تحولات سرنوشت‌سازى شد كه جنگ بدر با وجود عظمت پيروزى حاصل از آن چنان نتايجى به بار نياورد. زيرا كه در اين صلح، قريش مسلمانان را به عنوان دشمن نيرومندى كه با آنان برابرى مى‌كند به رسميت شناختند، و پيمان صلحى به امضا رساندند كه بدان احترام مى‌گذاشتند و رعايتش مى‌كردند.

[1] - نساء (4)، آيه 74.