از اين رو خداوند بزرگ در واقعه صلح حديبيه، كه دو سال پيش از فتح مكّه روى داد، آيه شريفه (إِنَّا فَتَحْنا لَكَ فَتْحاً مُبِيناً) [1] را نازل فرمود. [2]

بنابر اين هر پيروزمندى چيره به شمار مى‌آيد ولى هر چيره شده‌اى را پيروز نمى‌توان دانست. آرى به طور معمول شهيدان را پيروز نمى‌توان دانست، گرچه آنان با خون پاكشان راه پيروزى را هموار مى‌سازند؛

ولى، آيا اين امر هيچ گاه از مجراى عاديش بيرون نرفته است؟!

آيا انسانى نيست كه هم شهيد شده باشد و هم پيروز باشد؟!

چنانچه «شهيد پيروز» يك ويژگى باشد ... آن انسان جاودانه بى مانند و يگانه در ميان پيوستگان به خداوند چه كسى است؟

براى يافتن انسانى چنين بى مانند و يگانه ناچار بايد از روش‌هاى معمول و مردمان عادى دست برداشت و انسان‌هاى ويژه و استثنايى را مورد مطالعه قرار داد.

«شهيد پيروز» از ويژگى‌هاى حسينى‌

شهادتى عين پيروزى ... و شكستى عين پيروزى و چيرگى!

هم شهيد و هم پيروز ... اين يكى از ويژگى‌هاى امام، اباعبدالله الحسين عليه السلام است. كه پيش‌تر هيچ يك از انبيا و اولياى الهى از آن برخوردار نبوده‌اند. زيرا در هيچ جاى تاريخ نقل نشده است كه يكى از مردان دين خدا كشته شده باشد و شهادت او در راستاى هدف‌هايى كه برايشان مجاهده مى‌كرده است عين پيروزى بوده باشد.

در تاريخ قرآنى نيز داستانى درباره هيچ يك از انبياى الهى كه در راه خدا كشته شده‌اند- با وجود فراوانى شمار پيامبران شهيد- نقل نشده است كه براى بقا و نشر دين الهى شهادت او عين پيروزيش بوده باشد.

آرى، انبيا و اولياى پيروز بسيار بوده‌اند، همان طور كه انبيا و اولياى شهيد نيز بوده‌اند، اما تأمل ما در اين‌جا بر ويژگى «شهيد پيروز» است!

[1] - فتح (48)، آيه 1.

[2] - ر. ك. تفسير الميزان، ج 18، تفسير سوره فتح.