چنانچه هر يك از انبيا و اولياى الهى پيش از پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله و سلم از اين ويژگى برخوردار مى‌بودند داستانش در تاريخ قرآنى جايگاهى ممتاز مى‌داشت؛ و نام او در اين تاريخ الهى مورد توجّه و عنايت فراوان قرار مى‌گرفت؛ همان طور كه، براى مثال، ابراهيم، موسى و يوسف عليهم السلام از چنين توجهى بهره‌مند شده‌اند و نيز تاريخ قرآنى كه به فرازها و نقاط عطف و صحنه‌هاى درس‌آموز و داراى پندهاى تربيتى اهتمام‌دارد و حتى صحنه تاريخى مربوط به مورچه را به‌دليل درس‌آموزى و عبرت‌آميزى ثبت مى‌كند، از ياد «شهيد پيروز» با توجّه به درس‌هاى تربيتى و تاريخى عظيمى كه در آن نهفته است نبايد چشم بپوشد.

در دوران زندگى رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم، پيروزى‌ها و فتوحات فراوانى بود ... ولى حتى شهيدان بدر هم پيروز نبودند. زيرا كه در اين جنگ مسلمانان بر دشمنان چيره شدند، ولى پيروز نگشتند؛ و قرآن كريم نيز از آن به پيروزى ياد نكرده است. تحولات سرنوشت سازى كه پس از بدر به نفع اسلام روى داد نيز نه به خاطر شهادت نيكان در اين جنگ، بلكه به خاطر وجود نبى اكرم صلى الله عليه و آله و سلم و شمشير على عليه السلام و ديگر شمشيرهايى بود كه در جنگ‌هاى مهم و سرنوشت‌ساز اسلام را همراهى كردند.

آرى، گرچه خون پاك شهيدان بدر و ديگر شهيدان، در پيروزى‌هاى آينده اسلام مؤثر و مقدمه‌ساز بود، ولى سخن ما در اين‌جا درباره شهادتى است كه عين پيروزى مى‌باشد!

در تاريخ پنجاه ساله پس از رسول اكرم صلى الله عليه و آله و سلم- پايان سال شصت هجرى- نيز درباره شهادتى كه عين پيروزى باشد چيزى نقل نشده است.

تا آن كه سال 61 ه فرا رسيد؛ و اين ويژگى كه در طومار زمان براى صاحبش، ابى عبدالله الحسين عليه السلام نهفته بود، تحقق يافت. آرى، حسين در ميان جاودانه‌هاى تاريخ يگانه است و روزگار، پس از او چنين ويژگى‌اى را به كس نخواهد داد.

اما اين كه چرا پس از حسين عليه السلام كسى اين ويژگى را نداشته و ندارد؟، دليلش اين است كه حادثه عاشورا نشان داد، ميان اسلام ناب محمدى و امام حسين عليه السلام وحدتى تفكيك‌ناپذير وجود دارد. در نتيجه دعوت به اين اسلام عين دعوت به حسين عليه السلام و رويارويى و دشمنى با آن، عين رويارويى و دشمنى با حسين عليه السلام است. نيز بالعكس، پس‌