از آنچه گذشت يك حقيقت براى ما روشن مى‌شود و آن اين است كه مطالعه عميق نصوص وارده از سوى امام حسين عليه السلام در اين دوره منوط به توجّه دقيق به نكات سه گانه‌اى است كه پيش‌تر گفتيم؛ و ناگزير بايد به نتيجه زير منتهى شود

امام حسين عليه السلام با همه قضايايى كه در مسير نهضت مقدس ايشان پيش آمد با كمال ژرف‌انديشى و با منطق «شهيد پيروز» برخورد مى‌كرد؛ اشخاص را با منطق شهادت مورد خطاب قرار مى‌داد كه خود عين پيروزى است؛ هر چند كه در همان هنگام با برخى از قضايا بر اساس ظواهر آن تعامل كردند و ميان اين دو منطق هيچ منافاتى نيست، بلكه در طول يكديگر قرار دارند.

براى مثال، اين درست است كه امام نمى‌خواست در مدينه و به ويژه در مكّه به گونه‌اى كه انقلابش در نطفه خفه و حرمت خانه خداوند نيز هتك گردد كشته شود؛ و از اين رو به محمد حنفيه مى‌فرمايد: «برادرم، بيم آن دارم كه يزيد بن معاويه مرا در حرم بكشد و من كسى باشم كه حرمت اين خانه به وسيله او شكسته شود.» [1] زيرا در اين صورت، امويان در همه اين موارد نسبت به آنچه بر سر امام عليه السلام مى‌آمد بى گناه تلقى مى‌شدند خواه در مدينه، يا مكّه و يا در راه؛ و به اين وسيله موفق مى‌شدند تا ظاهر دينى حكومتشان را حفظ كنند. يا آن كه مصيبت بزرگ‌ترى درست مى‌شد و خود امويان در مقام خونخواهى امام بر مى‌آمدند و كسى را كه خود به وى فرمان كشتن داده بودند مى‌كشتند و با اين ادعا كه صاحب خونِ امام هستند و قصد گرفتن انتقام وى را دارند مردم را مى‌فريفتند. در نتيجه مردم فريبشان را بيش‌تر مى‌خوردند و دوستى‌شان نسبت به آن‌ها زيادتر مى‌گشت و تظاهرشان به تدين و التزام به احكام اسلامى را تأييد مى‌كردند؛ كه در اين صورت مصيبت وارده بر اسلام و امّت اسلامى دردناك‌تر و تلخ‌تر مى‌گشت!

اين مطلب اساساً درست است كه امام عليه السلام از همان آغاز با آگاهى كامل نسبت به انتخاب و سرزمين برگزيده‌اى كه رويدادهاى واقع شده در پهنه آن به پيروزى مطلوب مى‌رسد حركت كرد. آن حضرت در اين زمينه فرموده است: «قتلگاهى برايم اختيار شده‌

[1] - اللهوف، ص 27.