فصل اوّل

امام حسين عليه السلام پس از برادرش امام حسن عليه السلام‌

منزلت امام حسين عليه السلام ميان امّت‌

امام حسن عليه السلام و امام حسين عليه السلام با منزلت و قداست ويژه خويش در دل امّت اسلامى، از روزگار جدّشان رسول اكرم صلى الله عليه و آله و سلم تا روز رستاخيز از موقعيّتى ممتاز بر خوردارند.

اين دو از كسانى هستند كه آيه‌هاى مباهله، تطهير، مودّت و ابرار درباره آنان نازل گرديده است. آنان دو دسته گل پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم اند؛ دو امامند چه به پا خيزند يا بنشينند؛ دو آقاى جوانان بهشتند. آنان دو سبط؛ و دو پسر رسول خدايند. [1]

در سخنان پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله و سلم به دوستى آن دو و پرهيز از دشمنى‌شان فراوان دعوت شده است. صحابه پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم جايگاه ويژه آنان در دل حضرت را مى‌شناختند، در نتيجه نزد صحابه مخلص نيز قدر و منزلت آن دو بلند بود؛ و در تكريم و تقديس آنان با يكديگر رقابت مى‌كردند.

ابن عباس براى حسن و حسين عليهما السلام ركاب گرفته بود تا سوار شوند. در اين هنگام مدرك بن زياد به وى اعتراض كرد و گفت: تو از آن دو بزرگ‌ترى چرا بر ايشان ركاب مى‌گيرى؟ گفت: اى نادان، آيا مى‌دانى اين دو كه هستند؟ اينان دو پسر رسول خدايند، آيا اين نعمت خداوند نيست كه بر من بخشيده است تا براى آنان ركاب بگيرم و سوارشان كنم. [2]

[1] - مناقب آل ابى‌طالب، ج 3، ص 400.

[2] - ر. ك. نهج الحق و كشف الصدق، ص 173- 184؛ حياة الامام الحسين بن على عليه السلام، ج 1، ص 97- 103.