كه امام حسين عليه السلام صاحب شعار هيهات منا الذلّه است.

يا از قبيل اين كه كار را به پسر زبير واگذاردند تا سخنگوى بزرگان مخالفان باشد، در حالى كه امام حسين عليه السلام مى‌دانست كه پسر زبير كيست و انگيزه‌هاى مخالفتش چيست! و از انحراف اعتقادش خبر داشت! و ديدگاهش را درباره اهل بيت عليهم السلام و درباره قضيه خلافت، كه در اصل پايه احتجاج او با معاويه را تشكيل مى‌داد، مى‌دانست.

چگونه ممكن است امام حسين عليه السلام، سخن ابن زبير را مبنى بر اين كه پيامبر خدا از دنيا رفت و هيچ كس را به جانشينى برنگزيد، تأييد كند.

آيا تأييد اين سخن، اقرار همان مغالطه‌اى كه خلافت بدان وسيله غصب شد و چشم‌پوشى بر اصل اعتقاد به خلافت منصوص على عليه السلام نيست!؟

از اين گذشته، امام عليه السلام كسى نيست كه جرأت و قدرت و بلاغت سخن گفتن با معاويه را در آنچه حق است، نداشته باشد. همه موضع‌گيرى‌هاى امام با معاويه گواه جرأت امام در استوارى بر حق و امر به معروف و نهى از منكر است.