در اين روايت مى‌بينيم كه مخاطب امام، فرشتگان و مؤمنان جن، از شيعيان اهل بيت هستند كه از سر راستى و اخلاص آماده يارى‌اند و ميزان معرفتشان نسبت به منزلت امام و يقين و تسليم بودن در برابر فرمان‌هايشان- همان طور كه در متن گفت و گوى اين روايت روشن است- بسيار بالا است.

از اين رو مى‌بينيم كه امام عليه السلام در پاسخشان موضوع را به روشنى و صراحت كامل بيان مى‌دارند. آن حضرت در اين گفت و گو- با منطق ژرف‌نگرى و منطق شهيد پيروز- تأكيد مى‌كند كه سوى قتلگاه برگزيده خويش مى‌رود، «وعده‌گاه قتلگاه من است»، در سرزمين برگزيده، «جايگاهم كه در آن‌جا شهيد مى‌شوم و آن كربلاست»؛ و تأكيد مى‌ورزد كه در راستاى تحقق بخشيدن اراده خداوندى مبنى بر آزمايش «اين خلق تيره‌روز» گريزى از رفتن نيست، تا آن كه راه سعادت از وادى‌هاى بدبختى و تيره‌روزى به طور كامل براى مردم باز شناسانده شود؛ و حق بدون شائبه‌اى از آميختگى و شبهه از باطل جدا گردد. با اين شهادت و در اين مكان جدايى اسلام ناب محمدى از امويتِ پنهان شده در زير نقاب اسلام، تحقق يافت؛ و اين يكى از مهم‌ترين ابعاد پيروزى آشكار حسينى، استمرار يافته در طول زمان، و يكى از بركت‌هاى شهادت، «ذبح بزرگ»، و يكى از فيض‌هاى آن قتلگاه مقدسى است كه امام براى پرتوافشانى اين پيروزى در روز گسترش زمين آن را برگزيد؛ و اين بارگاه مقدس در گذر روزگار پناهگاه شيعيان حسينى و در دنيا و آخرت موجب امان آن‌هاست.

همچنين آن حضرت تأكيد مى‌ورزند كه ناگزير روند اين رويداد بايد در چارچوب جريان طبيعى و دور از اسباب و وسايل خارق العاده و نامعمول باشد. چرا كه اگر هدف پيروزى ظاهرى و فورى بود و راهى جز اسباب خارق العاده نداشت، امام عليه السلام با برخوردارى از ولايت تكوينى عمومى‌شان به اذن خداوند- تبارك و تعالى- براى تحقق اين امر از فرشتگان و جنيان تواناتر بود؛ به خدا سوگند ما از شما بر آنان تواناتريم، ولى «كسى كه [بايد] هلاك شود با دليلى روشن هلاك گردد و كسى كه [بايد] زنده بماند، با دليلى روشن زنده بماند.». [1]

[1] - انفال (8)، آيه 42.