رهبرى گروه قريش قبل از اسلام با توافق و به طور مسالمت‌آميز گزينش مى‌شد، به طورى كه مردان برجسته‌اى از تيره‌هاى معينى از قريش، زعامت را در اختيار مى‌گرفتند و رهبران حزب سلطه هيچ جايگاهى در رهبرى قريش نداشتند، درست خلاف آنچه تبليغات مسموم مدعى بودند كه آنان بزرگوار بودند و خداوند دين خود را با مسلمان شدن ايشان عزت بخشيد. حتى دو تن از بزرگ‌ترين رهبران اين حزب؛ به تعبير ابى‌سفيان بن حرب، كه در دوره‌هاى بعد با آنان هم پيمان شد، از دو قبيله بسيار كم ارزش قريش بودند.

بنابراين يقين داشتند كه بيرون از اسلام هيچ جايگاهى در رهبرى و رياست نخواهند يافت، از اين رو با توجّه به آينده درخشانى كه از سوى اهل كتاب و آگاهان به حوادث آينده براى اسلام پيش‌بينى شده بود، به اميد آن كه پس از رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم در مسند رهبرى قرار گيرند، به اين دين پيوستند.

در چنين شرايطى مصلحت رهبران حزب در اين بود كه همه آنچه را اسلام تشريع كرده است، بجز مواردى كه به موضوع خلافت و شخص خليفه پس از پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم مربوط مى‌شد، بپذيرند.

وجود آيه‌هاى شريفه قرآنى درباره ولايت و خلافت و شخص خليفه پس از پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم و اين كه خلافت نيز مانند نبوّت امرى الهى است و مردم در انتخاب خليفه نقشى ندارند، از دشوارى‌هاى عمده‌اى بود كه خود را با آن رودررو مى‌ديدند. اما مشكل بزرگ‌تر آنان وجود احاديث نبوى در اين باره بود. زيرا كه سخنان آن حضرت در اين زمينه، از سويى بيان قرآن را روشن مى‌ساخت و از سوى ديگر، از همان آغاز بر اين موضع متمركز بود كه جانشينان خود را تا برپايى قيامت معرفى كند. آن حضرت از جانشينان خود به نام ياد مى‌كرد؛ و تأكيد ايشان بر شخص خليفه اول يعنى اميرالمؤمنين على عليه السلام جاى هيچ گونه تأويل و انكارى را باقى نگذاشته است.

رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم همزمان با اعلام نبوّت خويش موضوع خلافت و ولايت را نيز مطرح كردند و شخص ولىّ و خليفه پس از خود را تعيين فرمودند. اين موضوع در حديث مشهور به «حديث الدار» در «يوم الانذار» آمده است، همان حديث متواترى كه هم شيعه و هم سنى آن را نقل كرده‌اند. پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم پس از دعوت خويشاوندانش به‌