به جنگ پرداخت. آنان به حصار پناه بردند و تُبّع محاصره‌شان كرد. يهودى‌ها دلسوزى مى‌كردند و شبانه براى افراد ناتوان سپاه تبّع خرما و جو مى‌انداختند. چون اين خبر به تبّع رسيد بر آنان رقّت آورد؛ و به يهودى‌ها امان داد. چون نزد او فرود آمدند، تبع گفت:

سرزمين شما را جايى پاكيزه يافتم و تصميم دارم كه ميان شما بمانم. گفتند: تو شايسته اين كار نيستى، زيرا اين سرزمين هجرتگاه يك پيامبر است و تا او هجرت نكند هيچ كس حق چنين كارى را ندارد. گفت: بنابر اين من كسانى را از خاندانم در ميان شما مى‌گذارم كه چون آن پيامبر به اين جا هجرت كرد ياريش دهند؛ و دو قبيله اوس و خزرج را به جاى گذاشت. پس از آن كه شمار افراد اين دو قبيله فزونى يافت اموال يهوديان را تصاحب كردند؛ و آنها مى‌گفتند: آن روزى كه محمد ظهور كند شما را از سرزمين ما بيرون مى‌راند و اموالمان را بازپس مى‌گيرد. پس از ظهور حضرت محمد صلى الله عليه و آله و سلم، انصار به او ايمان آوردند و يهود انكارش كردند! و اين است معناى كلام خداى عزوجل كه مى‌فرمايد:

(وَ كانُوا مِنْ قَبْلُ يَسْتَفْتِحُونَ عَلَى الَّذِينَ كَفَرُوا فَلَمَّا جاءَهُمْ ما عَرَفُوا كَفَرُوا بِهِ فَلَعْنَةُ اللَّهِ عَلَى الْكافِرِينَ) [1]

و از ديرباز [در انتظارش‌] بر كسانى كه كافر شده بودند پيروزى مى‌جستد؛ ولى همين كه آنچه [كه اوصافش‌] را مى‌شناختند برايشان آمد، انكارش كردند. پس لعنت خداوند بر كافران باد.

بايد ديد چرا آن انتظار جدى يهوديان اين نتيجه ناخوشايند و زيانبار را به همراه داشت؟ در پاسخ بايد گفت كه دليل اين زيانبارى توقع يهود بود كه خوش نداشتند رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم آنها را در رديف ديگر مردم قرار دهد و يا ديگران را برتر از ايشان بشمارد؛ و موقعيّت ممتاز مادى و معنوى و اجتماعى‌شان را به خطر بيندازد و بسيارى استثناهاى ديگر، بنابر اين انتظار آنها يك انتظار مشروط بود.

وقتى ديدند كه مردم نزد پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم، از نظر حقوق و وظايف همانند دندانه‌هاى‌شانه‌

[1] - بقره (2)، آيه 89.