کرد. چون قشون آلمان به کلیکیا در سرزمین ارمنستان صغیر رسید، امیر ارمنستان، لئودوم، عبور از اراضی خود را برای آنان هموار کرد.

اعلان جهاد از سوی صلاح الدین: چون فردریک به سرزمین شام نزدیک شد، صلاح الدین اعلان جهاد کرد و به ویرانی برج و باروهای شهر پرداخت تا قشون آلمانی از آن بهره نبرند.

غرق شدن امپراتور آلمان: غرق شدن امپراتور آلمان هنگام عبور از رودخانه کلیکیا به نابسامانی و افسار گسیختگی سپاه منجر شد. برخی از فرماندهان فردریک از سپاه جدا شدند و به آلمان بازگشتند؛ و [لی] سپاه به فرماندهی پسر فردریک به حرکت خود به سوی شام ادامه داد.

پادشاه قدس به قشون آلمان می پیوندد: گی دولوزینیان به پیمان خود با صلاح الدین مبنی بر اینکه بر وی سلاح نکشد، وفادار نمی ماند و به قشون آلمان می پیوندد.

محاصره عکا: گی دولوزینیان، عکا را از خشکی، و ناوگان های ژنوا و بندقیه (ونیز) را از دریا محاصره کرد.

صلاح الدین، امرای مسلمان را به پشتیبانی خود فرا می خواند: صلاح الدین، پادشاهان و فرمانروایان مسلمان را از مشرق و مغرب به کمک خود و شرکت در جهاد فرا می خواند. فرمانروایان شام و عراق پاسخ مثبت می دهند و نیروی کمکی می فرستند؛ ولی امیر موحدون به بهانه اینکه صلاح الدین، او را امیرالمؤمنین نخوانده است، از کمک خودداری می کند.

قشون های فرانسه و انگلیس: این دو قشون از راه دریا آمدند. قشون فرانسوی به فرماندهی پادشاه فیلیپ اگوست و قشون انگلیسی به فرماندهی ریچارد شیر دل بود. این دو قشون به نیروهای صلیبی در محاصره دریایی عکا پیوستند.

تسلیم شدن عکا: امیر قراقوش، حاکم عکا از مقاومت در برابر نیروهای صلیبی، ناتوان شده، شهر عکا را واگذار می کند و مسلمانان از شهر بیرون می روند. صلاح الدین مجبور می شود از آنجا عقب نشینی کند.

حیفا و قیساریه: پس از تسلیم شدن عکا، صلیبیان این دو شهر را به تصرف خود در می آورند.

اندلس، جنگ موحدون و پرتغال ها: ابویوسف یعقوب، امیرموحدون دریا را به قصد اندلس پشت سر می نهد تا بدین وسیله از تاخت وتازهای سانچوی اول، پادشاه پرتغال، بر سرزمین های مسلمان جلوگیری کند و انتقام خون پدرش که در سال 580ق کشته شد، بگیرد.

ابویوسف روانه شنترین و اشبونه می شود و مراتع این دو شهر را نابود کرده و روستاهای شان را به آتش می کشد، دارایی های آن را تاراج و مردمش را می کشد و با گرفتن اسیر و غنایمی به مغرب باز می گردد.

درگذشتگان

ابن غانیه (علی)؛

ابن ابی عصرون؛

ابن ابی فانه؛

ابن یعیش مالقی؛

بطروجی؛

عیسی هکاری؛

موفق الدین اربلی.

ابن غانیه(علی)

علی بن اسحاق بن محمدبن غانیه، امیر جزایر اندلس (بالئار). پس از مرگ پدرش در سال 579ق به ولایتعهدی او، بر آن جزایر به طور مستقل حکم راند. وی از فرصت سرگرم بودن موحدون در پی درگذشت ابویعقوب یوسف بن عبدالمؤمن و گرفتن بیعت برای پسرش استفاده کرد و با ناو خود کرانه جنوبی مدیترانه در شمال آفریقا را درنوردید و در ساحل بجایه در الجزایر (کشور) فرود آمد و برخی از مردم آن سامان به نبرد با او پرداختند و در سال 582ق بجایه را تصرف کرد. گروهی از اعراب بنی هلال و مصریانی که از اطاعت بنی عبدالمؤمن (موحدون) برتافته بودند، به او پیوستند. علی به امیرالمسلمین که لقب مرابطون بود، ملقب شد. دولت مرابطون پیش از این فروپاشیده بود. او بر منابر بجایه برای بنی عباس دعا می کرد. پس از سامان دادن امور بجایه، در اندیشه تصرف دژ بنی حماد برآمد و آن را تصرف کرد و به پیشروی خود همچنان ادامه داد تا آنکه قسطنطنیه را محاصره کرد. یعقوب بن یوسف، امیر موحدون، بر بجایه یورش برد و آن را باز پس گرفت و جنگ هایی میان یعقوب و علی در گرفت که سرانجام یعقوب پیروز شد و سپاهیان علی متفرق شدند و خودش نجات یافت؛ ولی بر اثر اصابت تیری به او زخم برداشت و به خیمه پیرزنی از اعراب پناهنده شد و در همانجا درگذشت. 2

ابن ابی عصرون

ابوسعد، عبداللّه بن محمد بن هبة اللّه بن علی بن ابی عصرون تمیمی، شرف الدین. در موصل به دنیا آمد. به بغداد رفت و نزد مشایخ آنجا فقه