3/274.
[13] ــ معجم المفسرین 1/404.
[14] ــ همان.
[15] ــ کشف الظنون 5/802.
[16] ــ معجم المفسرین 1/404.
[17] ــ معجم المؤلفین 8/9.
[18] ــ شذرات الذهب 1/210.
[19] ــ الفهرست (الندیم) 203.
[20] ــ هدیة العارفین 1/802 .*

دیگر منابع: الاعلام 55/81.

عمرو ـ بغدادی (م 278 هـ )

عمرو بن محمد بن سلیمان بن راشد بغدادی، ملقب به ابن بانه.

از آوازخوانان است که به نام مادرش بانه دختر بهز بن حکیم به ابن بانه شهرت یافت.1 پدرش نیز شاعر و صاحب دیوان قلمداد شده است.2 جدش از موالی یوسف بن عمر ثقفی و خود ساکن بغداد بود. غنا را از ابراهیم موصلی خنیاگر معروف زمانه اش فرا گرفت و سبک خاصی در غنا پیدا کرد. ابن بانه از خدمتگزاران خلفا به شمار می رفت و با متوکل عباسی (خلافت 232 ـ 247 هـ ) انس خاصی داشت.3 او تا زمان معتضد (خلافت 279 ـ 289 هـ ) زنده بود و در برخی ایام به سامرا رفت و آمد می کرد.4 از شاگردانش می توان به اسحاق و محمد بن احمد بن یحیی مکی اشاره کرد.5 سرانجام وی در سال 278 هـ در سامرا وفات یافت. کتاب مجرد الاغانی اثر اوست.6

پی نوشت ها

[1] ـ الاکمال 1/178. در اینکه مادرش دختر بهز بن حکیم یا روح یا قتادة بن دعامه سدوسی و یا دختر عاص باشد، اختلاف است ر . ک: همان، پاورقی 1 و2. 2 ـ الکنی والالقاب 1/223.
[3] ــ وفیات الاعیان 3/479.
[4] ــ الفهرست (الندیم) 162.
[5] ــ الاغانی 20/82 و 343.
[6] ــ هدیة العارفین 1/803 الاعلام 5/85.*

دیگر منابع: معجم المؤلفین 8/12 لغت نامه دهخدا 1/262.

عمرو بن سالم (زنده در اواخر قرن دوم هجری)

عمرو بن سالم.

افرادی چون احمد بن زید خزاعی1 و قاسم بن اسماعیل قرشی2 از او روایت کرده اند. برخی از رجال نویسان وی را امامی مذهب می دانند.3 او دارای کتاب الحدیث می باشد4 که قاسم بن اسماعیل قرشی5 و احمد بن زید خزاعی6 آن را روایت کرده اند. گفتنی است چون احمد بن زید خزاعی از حمید بن زیاد (م 310 هـ ) نیز روایت کرده،7 می توان احتمال داد عمرو اواخر قرن دوم یا اوایل قرن سوم فوت کرده باشد.

پی نوشت ها

[1] ـ جامع الرواة 1/621.
[2] ــ الفهرست (طوسی) 112.
[3] ــ تنقیح المقال 2/331.
[4] ــ الذریعه 6/353.
[5] ــ منهج المقال 247.
[6] ــ طرائف المقال 1/335.
[7] ــ رجال النجاشی 1/322.*

دیگر منابع: قاموس الرجال 7/148 معجم رجال الحدیث 13/98 مجمع الرجال 4/285 نقد الرجال 251 المعجم الموحد 2/162 معالم العلماء 84 .

عمرو بن میمون (زنده در قرن دوم هجری)

ابومقدام عمرو بن میمون.

او از جابر جعفی (م 128هـ ) و ابواسحق سبیعی1 روایت نقل کرده است. عده ای چون حسن بن محبوب، حسین بن سعید، عبیدالله مسعودی2 و موسی بن یسار3 از ایشان روایت نقل کرده اند. برخی از رجال نویسان او را توثیق کرده اند.4 برخی وی را با عمرو بن ابی مقدام و عمر بن ثابت بن هرمز یکی دانسته اند.5 او دارای کتاب حدیث الشوری، المسائل التی اخبربها امیرالمؤمنین(علیه السلام)، الیهودی6 و کتاب الحدیث بوده است.7

پی نوشت ها

[1] ـ منهج المقال 248 الفهرست (طوسی) 111.
[2] ــ جامع الرواة 1/628.
[3] ــ مجمع الرجال 4/292.
[4] ــ تنقیح المقال 2/327.
[5] ــ مستدرکات علم رجال الحدیث 6/65.
[6] ــ معالم العلماء 83 الفهرست (طوسی) 111.
[7] ــ الذریعه 6/377.*

دیگر منابع: منهج المقال 248 قاموس الرجال 7/168 معجم رجال الحدیث 13/129 طرائف المقال 1/542.

عمرو ـ بَهْدلَی (زنده در نیمه دوم قرن دوم هجری)

ابوخطاب عمرو بن عامر بهدلی تمیمی.

برخی اسم او را عمر نیز گفته اند. عمرو در نیمه آخر قرن دوم در بصره زندگی می کرده است. او شاعر و روایتگر اشعار شعرای عرب بود که اکثر اشعارش را در قالب رجز می سرود. اصمعی شاگرد و راوی اشعار او بوده و به کلام او احتجاج می کرده است.1 هادی عباسی، خلیفه معاصر وی (خلافت 169 ـ 170هـ ) به هیچ یک از شاعران اجازه نمی داد به محضرش وارد شوند و علاقه ای به شعر نداشت و تنها در باده گساری و خوش گذرانی فرو رفته بود، اما وقتی قصیده رائیه ابوخطاب را شنید، وی را خواست و مورد تمجید و تکریم قرار داد. بهدلی دارای زبانی تند و پای لنگ بود. او برای حوایج خود به در