فرمود: (يَتْلُوا صُحُفاً مُطَهَّرَةً فِيها كُتُبٌ قَيِّمَةٌ 3/ البيّنه) (پيامبر 6 صحيفه و كتابهاى پاك شده از دروغ و غلط و اختلاف را تلاوت مى‌كند و در آنها نبشته‌ها و فرامين ارزشمند پاينده قرار دارد).

يكى از معجزات اين كتاب اينست كه با كمى حجم، متضمّن و در بردارنده معانى فراوانى است، بطوريكه خردها و انديشه‌هاى بشرى از شمارش آن فوائد و معانى قاصر و دست افزارهاى نويسندگى دنيائى نيز در اداى انجامش نارسا[1] چنانكه خداى تعالى بر اين امر آگاهى مى‌دهد كه (وَ لَوْ أَنَّ ما فِي الْأَرْضِ مِنْ شَجَرَةٍ أَقْلامٌ وَ الْبَحْرُ يَمُدُّهُ مِنْ بَعْدِهِ سَبْعَةُ أَبْحُرٍ ما نَفِدَتْ كَلِماتُ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ عَزِيزٌ حَكِيمٌ‌- 27/ لقمان).

(هر گاه آنچه از درختان در زمين است قلم شود، و آب دريا را هفت درياى ديگر بصورت مركّب براى نوشتن كلمات خداى يارى رساند سخنان خداى را كه پايان ناپذير است نتوانند نوشت، كه همانا خداى، توانائى است دانا و حكيم).

در كتاب (الذّريعة الى مكارم الشريعة) اشاره كردم كه قرآن هر چند كه ناظرين سطحى نگر را نيز از نورى كه به آنها مى‌تاباند و سودى كه سزاوار آنست بهره‌مندشان خواهد ساخت، زيرا قرآن:

قرآن (همچون قمر در پانزدهم ماه است، زمانى كه به او بنگرى او را مى‌بينى كه نورى تابان به چشمانت مى‌رساند و همچون خورشيدى است كه در ميانه آسمان نورش شرق و غرب عالم را فرا مى‌گيرد).

ولى محاسن انوار قرآن را نمى‌فهمند مگر ديدگان روشن و با بصيرت، و ميوه‌هاى پاك بوستان آنرا نمى‌چيند مگر دستان پاك، و به بهره‌مندى از شفاء

[1] به گفته سعدى ;: