قرآن نمى‌رسد مگر جانهاى ناآلوده و منزّه.

چنانكه خداى تعالى به اين حقيقت تصريح مى‌نمايد و در توصيف بهره‌مندان از قرآن مى‌گويد:

(إِنَّهُ لَقُرْآنٌ كَرِيمٌ فِي كِتابٍ مَكْنُونٍ لا يَمَسُّهُ إِلَّا الْمُطَهَّرُونَ‌- 79/ واقعه).

يعنى: (او قرآن كريمى است در كتابى مصون مانده از تغيير، كه جز پاكان و پاكيزگان آنرا مس نمى‌كنند و دست نسايند).

و در توصيف شنوندگان آيات قرآن مى‌گويد (قُلْ هُوَ لِلَّذِينَ آمَنُوا هُدىً، وَ شِفاءٌ وَ الَّذِينَ لا يُؤْمِنُونَ فِي آذانِهِمْ وَقْرٌ وَ هُوَ عَلَيْهِمْ عَمًى‌- 44/ فصّلت).

(بگو قرآن براى كسانيكه ايمان آورده‌اند هدايت و شفاست و كسانيكه ايمان ندارند در گوشهاشان سنگينى است و قرآن بر آنها پوشيده است‌[1].

در آن رساله كه ذكر شد چگونگى اكتساب زاد و توشه‌اى كه دارنده‌اش را به درجات معارف و رشد و تعالى مى‌رساند بيان كردم تا از شناسائى و معارف قرآنى به آنچنان توانائى و قدرت فهم بشرى برسد كه احكام و حكمتهايش را به او بفهماند، سپس با شناسائى كتاب خداى آنچنان است و زمين برسد و آگاهى يابد و به تحقيق در مى‌يابد كه كلام خداى آنچنان است كه در اين آيه توصيفش كرده و گفته است كه (ما فَرَّطْنا فِي الْكِتابِ مِنْ شَيْ‌ءٍ- 38/ انعام).

(چيزى از لوازم رشد و تعالى را در آن كتاب فرو گزار نكرده‌ايم).

از خدا مى‌خواهم كه ما را از كسانى قرار دهد كه هدايتش را شامل حالشان نموده تا آنها را باين منزلت برساند و فضل و بخشش الهى را در افكار و انديشه ايشان قرار دهد، زيرا كسى را كه خداى هدايت ننمايد هرگز بشر او را هداية نخواهد كرد، چنانكه به پيامبرش 6 فرمود: (إِنَّكَ لا تَهْدِي مَنْ أَحْبَبْتَ وَ لكِنَّ اللَّهَ يَهْدِي مَنْ يَشاءُ وَ هُوَ أَعْلَمُ بِالْمُهْتَدِينَ‌- 56- قصص).

[1] سنائى ; در اين باره گفته است: