را نيز آلهة ناميده‌اند، زيرا خورشيد را نيز معبود خويش گرفته بودند و- أَلَهَ‌ فلان‌ يَأْلَهُ‌- يعنى عبادت و پرستش كرد و گفته‌اند- تَأَلَّهَ‌- بهمين دليل در باره پرستش معبود است.

و باز گفته شده (اللّه) از (أله) يعنى متحيّر و سرگردان شد، گرفته شده و اين وجه تسميه بمعنى تحيّر، از اشاره‌اى كه امير المؤمنين (ع) در صفات خداوند بيان كرده اخذ شده كه گفته است‌

«كلّ دون صفاته تحبير الصّفات و ضلّ هناك تصاريف اللّغات».

(شكوه و زيبائى هر صفاتى كه مادون صفات خداوند است، از رسيدن به او سرگشته و ناتوان و در وصف صفاتش، كلمات و مشتّقات هر كلمه و زبان، ناقص و نارسا است).

زيرا بنده هر چه در صفات خداى بينديشد، شكوه و عظمتش او را متحيّر مى‌كند و لهذا روايت شده است:

«تفكرّوا فى آلاء اللّه و لا تفكّروا فى اللّه».

يعنى در صفاتش انديشه كنيد و در ذاتش مينديشيد[1].

گفته‌اند: اصل و ريشه (اللّه)- ولاه- است و سپس حرف (و) بهمزه تبديل‌

[1] همه شعراء و أدباء و حكماء در باره درك و فهم صفات خداى انديشيده و حقايقى گفته‌اند از آن جمله شيخ سعدى عليه الرّحمه است كه در ديباچه 70 بيتى بوستانش مى‌گويد: