بَشَرْتُ‌ الأديم- يعنى به بدنش زدم يا باو رسيدم، مانند- أنفت و رجلت- يعنى به بينى و پايش زدم.

بَشَرَ الجرادُ الأرضَ- يعنى ملخ‌ها زمين را خوردند (كنايه از زراعت زمين است چنانكه در (وَ سْئَلِ الْقَرْيَةَ- 82/ يوسف) منظور اهل قريه است).

فلان مؤدم‌ مُبْشَرٌ- اصلش از جمله دعائيّه- أَبْشَرَهُ‌ اللّه و آدمه گرفته شده يعنى خداوند چهره‌اش را نيكو و شايسته گرداند، سپس از اين لفظ و معنى به شخص كاملى كه داراى دو فضيلت ظاهرى و باطنى است تعبير شده است و گفته‌اند منظور از- مبشر- كسى است كه با نرمى ظاهريش، باطنا خشن است.

أَبْشَرْتُ‌ الرّجل و بَشَّرْتُهُ‌ و بَشَرْتُهُ‌- يعنى او را به موضوعى مسّرت بخش خبر دادم و سيمايش باز و شادمان شد، زيرا نفس آدمى زمانى كه مسرور، و شاد مى‌شود، خون در بدنش همانند جريان آب در درخت منتشر مى‌شود.

ميان اين واژه‌ها كه قبلا ذكر شده فرقهايى هست مثلا معنى- بشرته- عامّ و كلّى است، ولى- أبشرته و بشّرته- بر زيادى و افزونى دلالت دارد.

فعل- أبشر- هم لازم است و هم متعدّى است چنانكه مى‌گويند: بشرته مژده‌اش دادم و شادمان شد، و امّا- أبشرته- در معنى استبشار و إبشار يعنى شادمان‌شدن است.

يبشّرك و يبشرك و يبشرك- هر سه واژه به يكى معنى است و در آيات زير بكار رفته است: (قالُوا لا تَوْجَلْ إِنَّا نُبَشِّرُكَ‌ بِغُلامٍ عَلِيمٍ، قالَ أَ بَشَّرْتُمُونِي‌ عَلى‌ أَنْ مَسَّنِيَ الْكِبَرُ فَبِمَ تُبَشِّرُونَ، قالُوا بَشَّرْناكَ بِالْحَقِ‌- 55 و 54 و 53/ حجر) (گفتند نترس و بيمناك نباش ما تو را به فرزندى عليم مژده مى‌دهيم گفت با اينكه پير هستم مژده‌ام مى‌دهيد به چه چيز مژده‌ام مى‌دهيد و شادم مى‌كنيد گفتند به حقّ بشارتت مى‌دهيم).

استبشار- يعنى شادمان شدن به شنيدن خبر و راهگشايى در امور و كارها، خداى فرمايد: (وَ يَسْتَبْشِرُونَ‌ بِالَّذِينَ لَمْ يَلْحَقُوا بِهِمْ مِنْ خَلْفِهِمْ‌-[1]- 170/ آل عمران) و (يَسْتَبْشِرُونَ بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ‌-

[1] آيه( يَسْتَبْشِرُونَ بِالَّذِينَ لَمْ يَلْحَقُوا بِهِمْ مِنْ خَلْفِهِمْ‌- 170/ آل عمران) از آياتى است كه آينده اسلام را پيشگوئى نموده است يعنى در پى ايثارگران و مؤمنين اوليّه و امتّهائى كه بعدا خواهند آمد، مثل. اين است كه به گذشتگان ملحق شده‌اند چون در همان راه ايمان و اسلام گام مى‌نهند در سوره مباركه جمع هم با صراحت بيشتر مى‌فرمايد( وَ آخَرِينَ مِنْهُمْ لَمَّا يَلْحَقُوا بِهِمْ‌- 3/ جمعه) كه اشاره به برافراشته شدن پرچم اللّه در جهان و ميان ملّتها بعد از صدر اسلام است و كلمه( لمّا) يعنى هنوز نيامده‌اند اشاره به همان حقيقت است.