است كه از آميزش و لقاح اسب و الاغ متولّد مى‌شود. (قاطر) تَبَغَّلَ‌ البعير- شترى كه به استر شبيه است و مانند استران با فاصله زياد پا و دست راه مى‌رود و اين تصوّر از جهت شدّت حركت و چموشى و پليدى استر است چنانكه بهر كسى كه فرومايه و پست است. بَغْل‌- يا استر گويند.

بغى‌

: البَغْي‌ يعنى اراده كردن و قصد تجاوز نمودن يا در گذشتن از ميانه روى چه عملا تجاوز كند يا نكند، گاهى بغى و تجاوز در كميّت و ارزش مادّى است و گاهى بغى و تجاوز در وصف كيفيّت تعبير و بيان مى‌شود[1].

بَغَيْتَ‌ الشّى‌ء و ابْتَغَيْتَ‌- يعنى تجاوز كردى و بغى نمودى، اين فعل در موقعى بكار مى‌رود كه تو بيش از اندازه چيزى كه واجب است طلب كنى و بخواهى، خداى عزّ و جل فرمايد: (لَقَدِ ابْتَغَوُا الْفِتْنَةَ مِنْ قَبْلُ‌- 48/ توبه) و گفت (يَبْغُونَكُمُ‌ الْفِتْنَةَ- 47/ توبه).

بغى دو گونه است.

اوّل- بغى پسنديده يعنى در گذشتن از عدل بإحسان و از امور واجب به انجام نوافل و مستحبّات.

دوّم- بغى و تجاوز ناپسند و ناروا يعنى از حقّ به باطل و به شك و شبهه رفتن، چنانكه پيامبر عليه الصّلوه و السّلام فرمايد:

«الحقّ بيّن و الباطل بيّن و بين ذلك أمور مشتبهات و من رتع حول الحمى أوشك أن يقع فيه».

(حقّ و باطل آشكار است و در ميان اين دو امورى از مشتبهات و ترديد برانيگيز هست كسى كه در كنار قرقگاه دور بزند و آنجا را با سرعت بپيمايد افتادنش در آنجا قطعى و نزديك است.

و چون بغى بر دو گونه پسنديده و ناپسند تقسيم مى‌شود بنابراين: در باره‌

[1] سعدى با مقايسه انسانهاى آلوده و پليد و غير مفيد به حال جامعه با حيوانات بخصوص حيوان باركش مفيد يعنى الاغ مى‌گويد: