مثوى همان جايگاه است) گفته مى‌شود:

من أمّ مثواك- كنايه از اين است كه چه كسى مهمانت شد روى سخن با ميزبان است.

الثَّوِيَّة[1] آغل گوسفندان در كوهستان و بيابان.

(و خداى به صواب و درستى سخن آگاهتر است).

و اللّه اعلم بالصّواب‌

[1] ابن سكيت و جوهرى- ثويّه، ثايه وثيّه- را به يك معنى و همان آغل مى‌دانند.