قصد اين روايت اين نيست كه ملالت را براى خداى تعالى بعد از ملالت آنها اثبات كند.

حجج‌

: اصل‌ حَجّ‌ قصد زيارت است، شاعر گويد:

و در عرف شرع واژه حجّ بقصد زيارت خانه خداى تعالى براى برپا داشتن مناسك و اعمال حجّ مخصوص شده است.

حجّ و حجّ- هر دو گفته شده، حَجّ‌- مصدر است يعنى زيارت كردن و حِجّ‌ اسم آن است.

يَوْمَ الْحَجِّ الْأَكْبَرِ- روز قربانى و عيد اضحى و روز عرفه است، روايت شده كه‌

«العمرة الحجّ الأصغر».

عمره حجّ اصغر است.

حُجَّة- دلالتى است روشن بر اساس راه مستقيم با قصد و هدف مستقيم و چيزيكه بر صحّت و درستى يكى از دو نقيض اقتضاء[2] و حكم مى‌كند.

خداى تعالى گويد: قُلْ فَلِلَّهِ الْحُجَّةُ الْبالِغَةُ- 149/ انعام) و لِئَلَّا يَكُونَ لِلنَّاسِ عَلَيْكُمْ حُجَّةٌ إِلَّا الَّذِينَ ظَلَمُوا- 150/ بقره) كه در آيه اخير احتجاج و دليل آوردن ستمگران را عليه مؤمنين مستثنى از حجّت و دليل قرار داده است و اشاره است بر اينكه سخن و حجّت آنها اصولا حجّت نيست چنان كه شاعر در اين معنى مى‌گويد:

[1] تمام شعر چنين است:

[2] ابن منظور مى‌نويسد: حجّة: البرهان، و گفته شده حجّة چيزى است كه خصم با آن دفع مى‌شود، ازهرى مى‌گويد: حجّت ايراد سخن بر وجهى است كه بهنگام خصومت با آن پيروزى حاصل مى‌شود جمع حجّة، حجج و حجاج است.