253- برخى از آن پيامبران را بر برخى ديگر برترى داديم، [چنان كه] خدا با يكى از آنها سخن گفت [1] و بعضى را به درجاتى امتياز بخشيد [2]؛ و به عيسى فرزند مريم نشانههاى روشن داديم و او را توسط جبرئيل [3] نيرومند كرديم؛ [ولى بسيارى از امتهاى آنها، با دور شدن از يكتا پرستى، ايجاد اختلاف كردند] و اگر خدا مىخواست، مردمى كه پس از اين پيامبران بودند، بعد از آنكه نشانههاى روشن كه بر آنها آمد، در مقام خصومت و ستيز بر نمىآمدند، ولى [به منظور آزمايش، موهبت اختيار به انسان تفويض گرديد، لذا] اختلاف ورزيدند، [به گونهاى كه] پارهاى ايمان آوردند و پارهاى به كفر روى بردند؛ و اگر خدا مىخواست، درگير نمىشدند؛ ولى خدا [بنا به ضرورت آزمايش] آنچه بخواهد مىكند. 254- اى مؤمنان، از آنچه روزى شما كردهايم انفاق كنيد، قبل از آنكه روزى فرا رسد كه در آن نه داد و ستدى است و نه دوستى و شفاعتى؛ و انكار ورزان [دريابند كه] خود ستمگرند. 255- خداست كه جز او معبودى نيست؛ زنده و برپا دارنده است؛ هرگز نه خواب سبك او را فرا مىگيرد و نه خواب سنگين؛ هر چه در آسمانها و زمين است متعلق به اوست؛ كيست كه در برابر او شفاعت (و دستگيرى از ديگران) كند، جز به خواست و قانونمندى او؛ آنچه [آدميان] در پيش دارند و آنچه پشت سر نهادهاند، مىداند؛ و [خلق خدا] بر دانش او دست نيابند، جز به ميزانى كه خود بخواهد؛ گستره فرمانروايىاش آسمانها و زمين را فرا گرفته است؛ و حفظ آنها بر او گران نمىآيد، كه او والا و بزرگ است. 256- در [پذيرش] دين اكراه [و اجبارى] نيست [4]؛ [فقط راه] كمال از [راه] تباهى مشخص شده است؛ و هر كه طاغوتها [و امراى خودكامه] را انكار كند و به خدا ايمان آرد، به دست آويزى محكمتر چنگ زده است كه هرگز گسستنى نيست؛ و خدا شنوا و داناست. [1]- حضرت موسى (ع)؛ به آيه 164 نساء (4) توجه فرماييد. [2]- حضرت محمد (ص)، به آيات 79 اسراء (17) و 1 فرقان (25) توجه فرماييد و نيز حضرت ابراهيم وَ اتَّخَذَ اللَّهُ إِبْراهِيمَ خَلِيلًا- 125 نساء و إِنِّي جاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِماماً- 124 بقره. [3]- به زيرنويس آيه 87 بقره (همين سوره) مراجعه فرماييد. [4]- به آيه 99 يونس (10) توجه فرماييد.