مانند منصور بود. [1] از اين رو، از همان روزهاى نخست حكومت خود، با سنگدلى و كينه‌توزى خاصى به مبارزه با آنان برخاست و سياستش اين بود كه فرزندى از على (ع) روى زمين نماند، بدين جهت با صراحت مى‌گفت:

«تا كى وجود خاندان على بن ابى طالب را تحمل كنم، سوگند به خدا، بطور قطع، آنان و پيروانشان را خواهم كشت.» [2]

وى دراجراى اين سياست به محض رسيدن به قدرت فرمانى مبنى بر اخراج علويان از بغداد و تبعيد آنان به مدينه صادر كرد [3] و دست مزدوران خود را در اذيت و آزار آل على (ع) بازگذاشت؛ به حدى كه علويان مجبور شدندبه صورت ناشناس در روستاها و مناطق دور دست پراكنده شوند و خود را از ديد مأموران حكومتى پنهان سازند. با اين حال، جلّادان هارون، جمعى از آنان را به پاى چوبه‌دار كشاندند و گروهى را به زندان افكندند. «حُمْيد بن قَحْطَبه» يكى از جلادان هارون درباره جنايات خليفه در حق علويان داستان جانسوزى نقل مى‌كند كه خلاصه‌اش چنين است:

«زمانى كه در طوس بودم هارون نيمه‌شبى مرا احضار كرد و به من دستور داد اين شمشير را بگير و آنچه اين خدمتكار مى‌گويد اجرا كن. او مرا به منزلى برد كه سه اتاق و يك چاه داشت.

در درون هر اتاقى بيست نفر پيرمرد، ميانسال و جوان كه داراى موهاى بلند و بافته و به غل و زنجير بسته شده و همگى از اولاد على و فاطمه عليهماالسّلام بودند، وجود داشتند.

خادم در اتاقها را يكى پس از ديگرى گشود و گفت فرمان اين است كه همه اينان را گردن بزنى و به درون چاه بيندازى. من مأموريت را انجام دادم و همه آنان را كشتم و خادم پيكرشان را به درون چاه افكند.» [4]

هارون و امام كاظم (ع)

هارون از صلابت و سرسختى خاندان پيامبر (ص) بويژه پيشواى آنان حضرت موسى بن جعفر (ع) در برابر حكومت خودكامه خود بشدّت رنج مى‌برد؛ از اين رو، از هر راه‌

[1] - الفخرى، ص 193

[2] - الحياة السياسيّة للامام الرضا (ع)، ص 92

[3] - ر. ك: كامل، ابن اثير، ج 6، ص 114

[4] - بحارالانوار، ج 48، ص 177 و عيون اخبار الرضا (ع)، ج 1، ص 109