منشأ اين آزمندى بخل وى بود. مورخان، او را بخيل‌ترين مردم لقب داده [1] و درباره اين صفت وى نمونه‌ها و مطالب زيادى نوشته‌اند. [2] لقب «ابوالدّوانيق» براى ايشان بيانگر همين صفت آز و بخل در وجود اوست. وى چون اعمال كارگزاران و كشاورزان را تا حد يك دانه گندم و «دانق» كه معرّب «دانگ» و يك ششم درهم است محاسبه مى‌كرد و از آنان حدّ حساب مى‌كشيد، «ابوالدوانيق» لقب يافت.

صفت خونريزى و بى رحمى وى نيز در تاريخ به شكل گسترده‌اى منعكس شده و مورخان براى آن نمونه‌هاى زيادى ذكر كرده‌اند. سيوطى مى‌نويسد:

«منصور عده زيادى را كشت تا سلطنتش استوار گشت.» [3]

وى نه تنها به دشمنان و مخالفان خويش كه به خويشان، حاميان و استواركنندگان حكومتش نيز رحم نمى‌كرد كه قتل برادر زاده‌اش محمد بن سفّاح [4] و به زندان افكندن عمويش عبداللَّه بن على به مدت نه سال و دستور قتل وى [5] و نيز كشتن ابومسلم خراسانى [6] نمونه‌هاى برجسته آن است.

سياست شكنجه و فشار

منصور پس از استقرار در مسند خلافت و از ميان برداشتن رقيبان خود نه تنها سياست خلفاى ستمگر بنى اميّه را در ارتباط با مخالفان حكومت خويش بويژه علويان دنبال كرد، بلكه در برخى موارد، خشن‌تر و دژخيمانه‌تر از پيشينيان خود رفتار مى‌كرد؛ بگونه‌اى كه مردم با مشاهده ستمهاى دى، ظلمها و جنايات حكمرانان غاصب پيشين را به فراموشى سپردند. شاعرى در اين زمينه مى‌گويد:

[1] - همان

[2] - براى نمونه ر. ك: البداية و النهاية، ج 10، ص 129

[3] - براى نمونه ر. ك: البداية و النهاية، ج 10، ص 129

[4] - ر. ك: تاريخ طبرى، ج 6، ص 329

[5] - ر. ك: مروج الذّهب، ج 3، ص 305

[6] - ر. ك: كامل، ابن اثير، ج 5، ص 476